प्रशान्त युद्ध

प्रशान्त युद्ध, कहिलेकाँही एसिया-प्रशान्त युद्ध वा प्रशान्त रंगभूमि भनिन्छ, दोस्रो विश्वयुद्ध रंगभूमि थियो जुन पूर्वी एसिया, प्रशान्त महासागर, हिन्द महासागर र ओसिनिया लडिएको थियो। यो भौगोलिक रूपमा युद्धको सबैभन्दा ठुलो रंगभूमि थियो, जसमा प्रशान्त महासागर रंगभूमि, दक्षिण पश्चिम प्रशान्त रंगभूमि, दोस्रो चीन-जापान युद्ध, र युद्धको अन्तिम केही महिनाहरूमा सोभियत-जापान युद्ध समावेश थियो।

प्रशान्त युद्ध
दोस्रो विश्वयुद्धको भाग
मिति ७ डिसेम्बर १९४१ – २ सेप्टेम्बर १९४५ (३ वर्ष ८ महिना ३ हप्ता ५ दिन) स्थान पूर्वी एसिया दक्षिण एशिया दक्षिणपूर्व एशिया ओशिनिया प्रशान्त महासागर भारत महासागर परिणाम सहयोगी विजय भौगोलिक परिवर्तन जापानको कब्जा चीनबाट जापानी सेना हटाउने र ताइवानलाई चीनमा फर्काउने कोरिया र मन्चुरियाको मुक्ति, कोरिया विभाजन मध्य प्रशान्त महासागरमा जापानी-आयोजित टापुहरूको संयुक्त राष्ट्र संघमा प्रवेश, प्यासिफिक टापुहरूको ट्रस्ट टेरिटरीको रूपमा संगठित सोभियत संघ द्वारा दक्षिण सखालिन र कुरिल टापुहरूको कब्जा र विलय
योद्धा
सहयोगीहरू: गणतन्त्र चीन संयुक्त राज्य अमेरिका संयुक्त अधिराज्य	अक्ष: जापान
सेनापतिहरू
प्रमुख सहयोगी नेताहरू च्याङ काइसेक फ्र्याङ्क्लिन डी. रुजबेल्ट विन्स्टन चर्चिल	मुख्य अक्ष नेताहरू हिरोहितो हिदेकी तोजो

प्यासिफिक युद्धले सहयोगीहरूलाई जापानको विरुद्धमा खडा गरेको देख्यो, पछिल्लोलाई थाइल्यान्डले सहयोग गरेको थियो र अक्षीय शक्तिहरू, जर्मनी र इटालीले केही हदसम्म सहयोग गरेको थियो। जापानीहरूले अभियानको प्रारम्भिक चरणमा ठुलो सफलता हासिल गरे, तर बिस्तारै टापु हपिङ रणनीति प्रयोग गरेर फिर्ता गरियो। नाजी जर्मनीलाई हराउन पहिलो प्राथमिकता दिँदै सहयोगीहरूले युरोपको पहिलो अडान अपनाए। जापानीहरूले जहाज र विमानमा आफ्नो घाटालाई प्रतिस्थापन गर्न ठुलो कठिनाइ थियो, जबकि अमेरिकी कारखाना र शिपयार्डहरूले दुवैको बढ्दो सङ्ख्या उत्पादन गरे। लडाइँमा इतिहासका केही ठुला नौसेना लडाइहरू र जापानमा मित्र राष्ट्रहरूको ठुलो हवाई हमलाहरू, साथै हिरोशिमा र नागासाकीको आणविक बमहरू समावेश थिए।

जापानले १५ अगष्ट १९४५ मा बिनाशर्त आत्मसमर्पण गऱ्यो र मित्र राष्ट्रहरूले कब्जा गरे। जापानले एसिया र प्रशान्त क्षेत्रमा आफ्नो पूर्व सम्पत्ति गुमायो र यसको सार्वभौमिकता मित्र राष्ट्रहरूले निर्धारण गरे अनुसार चार मुख्य गृह टापुहरू र अन्य साना टापुहरूमा सीमित थियो।

अवलोकन

सहभागीहरू

सहयोगीहरू

प्रमुख सहयोगी सहभागीहरू चीन, संयुक्त राज्य अमेरिका र ब्रिटिस साम्राज्य थिए। चिन सन् १९३७ देखि जापानसँग युद्धमा संलग्न थियो। जापानद्वारा आक्रमण भएपछि फिलिपिन्स राष्ट्रमण्डल अमेरिका र यसका क्षेत्रहरू युद्धमा प्रवेश गरे। ब्रिटिस साम्राज्य पनि एक प्रमुख युद्धरत थियो जसमा अष्ट्रेलिया, न्युजिल्यान्ड र क्यानडाका सेनाहरूका अतिरिक्त भारत र बर्मा, मलाया, फिजी, टोङ्गा औपनिवेशिक सेनाहरूसहित ब्रिटिस सेनाहरू थिए। निर्वासित डच सरकार (डच इस्ट इन्डिजको मालिकको रूपमा) पनि यसमा संलग्न थियो। यी सबै प्रशान्त युद्ध परिषद् सदस्य थिए। सन् १९४४ देखि फ्रान्सेली कमान्डो समूह कर्प्स लेगर डी 'इन्टरभेन्सनले पनि इन्डोचाइनामा प्रतिरोध कारबाहीमा भाग लियो। एसियाका केही सक्रिय सहयोगी गुरिल्लाहरूमा मलायान पिपुल्स एन्टी-जापानीज आर्मी, कोरियाली लिबरेशन आर्मी, फ्री थाई मुभमेन्ट, भियेट मिन्ह, र हुक्बालाहाप समावेश थिए।

अक्ष शक्ति र पङ्क्तिबद्ध राज्यहरू

जापानलाई सहयोग गर्ने अक्ष -संबद्ध राज्यहरूमा थाइल्यान्डको अधिनायकवादी सरकार समावेश थियो। ग्रेटर ईस्ट एसिया सह-समृद्धि क्षेत्रका सदस्यहरू पनि सामेल थिए, जसमा मान्चुकुओ इम्पीरियल आर्मी र जापानी कठपुतली राज्यहरू मन्चुकुओ (अधिकांश मन्चुरिया मिलेर बनेको) को सहयोगी चिनियाँ सेना र सहयोगी वाङ जिंगवेई शासन (जसले तटीय क्षेत्रलाई नियन्त्रण गर्यो। चीनका क्षेत्रहरू), क्रमशः।

ऐतिहासिक पृष्ठभूमि

पर्ल हार्बरमा आक्रमण

७ डिसेम्बर (हवाई समय) को बिहानीपख जापानले होनोलुलुको पर्ल हार्बरमा बिना कुनै चेतावनी एउटा ठुलो सरप्राइज क्यारियर-आधारित हवाई हमला चलायो, जसले आठ अमेरिकी युद्धपोतहरूलाई कार्यबाट बाहिर राख्यो, १८८ अमेरिकी विमानहरू नष्ट गर्यो, र २,४०३ अमेरिकीहरूको मृत्यु भयो। जापानीहरूले विश्वास गरे कि अमेरिकीहरू, यति अचानक र ठुलो प्रहारको सामना गर्दै, वार्ताद्वारा समाधानको लागि सहमत हुनेछन्। अमेरिकी क्षति सुरुमा सोचेको भन्दा कम गम्भीर थियो: तीन अमेरिकी विमान वाहक समुद्रमा थिए, र महत्वपूर्ण नौसैनिक पूर्वाधार, पनडुब्बी बेस, र सिग्नल गुप्तचर एकाइहरू निर्बाध थिए, र संयुक्त राज्य अमेरिका आधिकारिक रूपमा युद्धमा नरहेका बेला बमबारी भएको तथ्यले अमेरिकाभर आक्रोशको लहर पैदा गर्यो। जापानको पतन रणनीति, त्यागको युद्धमा निर्भर, साम्राज्यवादी जापानी नौसेनाको क्षमता भन्दा बाहिर थियो।

फिलिपिन्स सागर

जब अमेरिकीहरू मारियानासको साइपान अवतरण गरे जापानीहरूले साइपानलाई अनिवार्य माने। फलस्वरूप, उनीहरूले युद्धको सबैभन्दा ठुलो वाहक बलको साथ प्रतिक्रिया दिएः भाइस एडमिरल जिसाबुरो ओजावा अन्तर्गत नौ-वाहक मोबाइल फ्लीट, ५०० भूमि-आधारित विमानहरूद्वारा पूरक। तिनीहरूको सामना गर्दै एडमिरल रेमण्ड ए स्प्रुएन्सको नेतृत्वमा १५ वटा फ्लीट क्यारियर र ९५६ वटा विमानहरू थिए। यो भिडन्त इतिहासकै सबैभन्दा ठुलो वाहक युद्ध थियो।

अन्तिम चरणहरू

ओकिनावा

अमेरिकीहरूले जापानीहरूविरुद्ध लडेको सबैभन्दा ठुलो र रक्तपातपूर्ण युद्ध ओकिनावामा भएको थियो। रियुक्युसमा टापुहरू कब्जा गर्नु जापानी गृह टापुहरूमा वास्तविक आक्रमण गर्नु अघिको अन्तिम कदम थियो। ओकिनावा, रियुक्यू टापुहरूको सबैभन्दा ठुलो, क्युशुबाट ३४० माइल (५५० किलोमिटर) टाढा अवस्थित थियो। ओकिनावाको कब्जाले जापानको हवाई बमबारीलाई तीव्र बनाउन र क्युशूको आक्रमणको प्रत्यक्ष भूमि-आधारित हवाई समर्थनको लागि एयरबेसहरू प्रदान गर्नेछ। यी टापुहरूले जापानी शिपिंगको नाकावन्दीलाई कडाइ गर्न पनि अनुमति दिन सक्दछन् र घरेलु टापुहरूको कुनै पनि आक्रमणको लागि स्टेजिंग क्षेत्र र आपूर्ति आधारको रूपमा प्रयोग गर्न सकिन्छ।

परमाणु बम

सन् १९४५ अगष्ट ६ मा अमेरिकाले जापानको हिरोशिमा शहरमा आणविक बम खसालेको थियो। बम विस्फोटपछि जारी गरिएको प्रेस विज्ञप्तिमा ट्रुम्यानले जापानलाई आत्मसमर्पण गर्न वा "हावाबाट विनाशको वर्षाको आशा गर्न" चेतावनी दिएका थिए, जुन यस पृथ्वीमा कहिल्यै देखिएको थिएन। ९ अगष्टमा अमेरिकाले नागासाकीमा अर्को आणविक बम खसालेको थियो। यी दुई बम विस्फोटको प्रत्यक्ष परिणामस्वरूप १,४०,०००-२,४०,० भन्दा बढी मानिसहरूको मृत्यु भयो। आणविक बम विस्फोटको आवश्यकताबारे लामो समयदेखि बहस हुँदै आएको छ, आलोचकहरूले दाबी गरेका छन् कि नौसैनिक नाकाबन्दी र भडकाउ बमबारी अभियानले पहिले नै आक्रमण गरिसकेको थियो, त्यसैले आणविक बम, अनावश्यक। यद्यपि, अन्य विद्वानहरूले तर्क गरेका छन् कि आणविक बम विस्फोटले जापानी सरकारलाई आत्मसमर्पण गर्न झकझकायो र अपरेशन डाउनडाउन, वा लामो नाकाबन्दी र परम्परागत बमबारी अभियानबाट बच्न मद्दत गर्यो, जसमध्ये कुनै पनि जापानी नागरिकहरूको बीचमा धेरै ठुलो हताहत हुने थियो।

आत्मसमर्पण

अमेरिकी हवाई र नौसैनिक आक्रमण, दुई आणविक बम विस्फोट र सोभियत प्रवेशको प्रभाव गहिरो थियो। १० अगस्ट १९४५ मा, जापानी प्रधानमन्त्री कान्टारो सुजुकी र उनको क्याबिनेटले पोट्सडाम सर्तहरूलाई एउटा शर्तमा स्वीकार गर्ने निर्णय गरे: "सार्वभौम शासकको रूपमा महामहिमको विशेषाधिकार"। १५ अगष्टको मध्याह्नमा, अमेरिकी सरकारको जानाजानी अस्पष्ट जवाफ पछि, सम्राटको "अधिकार" "मित्र राष्ट्रहरूको सर्वोच्च कमान्डरको अधीनमा रहनेछ" भनेर, सम्राट हिरोहितोले आत्मसमर्पणको पुनर्लेख प्रसारण गरे।