[[चित्र:India-Nepal_Treaty_1950.jpg|alt=|left|thumb|प्रधानमन्त्री मोहन शम्शेर तथा नेपालको लागीलागि भारतीय राजदूत चन्द्रेश्वर नारायण सिंहद्वारा हस्ताक्षर वि.सं सं. २००७ श्रावनश्रावण १६.]]
चीनले तिब्बत कब्जा गरेपछि वि.सं सं। २००७ श्रावनश्रावण १६ सोमबार ३१ जुलाई, १९५० मा [[भारत-नेपाल शान्ति तथा मैत्री सन्धि,१९५०|नेपाल-भारत शान्ति तथा मैत्री सन्धि, १९५०]] नेपालका प्रधानमन्त्री मोहन शम्शेर तथा नेपालको लागीलागि भारतीय राजदूत चन्द्रेश्वर नारायण सिंह द्वारासिंहद्वारा हस्ताक्षर गरियेको थियो । १ सय ४ वर्षे राणा शासन आफ्नो अन्तिम प्रहरमा थियो। सन्धिमा हस्ताक्षर भएपछि महाराज मोहन शमशेरले ठूलो सन्तोषको सास फेरेर भने, ‘मैले मेरो मुलुकको सम्प्रभूतासंप्रभुता जोगाएँ। अब नेपाल स्वतन्त्र रहने भयो।’ यो खुसीयालीमा मोहन शमशेरले आफू वरिपरिका मानिसहरुलाईमानिसहरूलाई भोज खुवाउन पैसा पनि बाँडे।
== सात सालको क्रान्ति ==
पङ्क्ति ३३:
== दिल्ली सम्झौता ==
दिल्लीमा राजा, राणा र कांग्रेस बीच त्रिपक्षियत्रिपक्षीय वार्ता भयो जसनुसार नेपालको वैधानिक राजा त्रिभुवन भए भने प्रधानमन्त्री मोहन शमशेर नै रहने भए ।
डा. के. आई. सिंहले सो सम्झौताको विरोधमा विद्रोह गरे ।
== अन्तरिम मन्त्री मण्डल ==
दिल्ली सम्झौताअन्तर्गत १० जना (५ नेपाली काङ्ग्रेस र ५ राणाहरू) सदस्य रहेका अन्तरिम मन्त्री मण्डल गठन गर्ने सहमति बनेको थियो ।जसअनुसार। जसअनुसार वि. सं. २००७ फागुन ७ मा निम्न अनुसार मन्त्रि मण्डल बन्यो ।
राणा-काङ्ग्रेस मन्त्रीमण्डल (२००७ साल फागुन ७ गते)
पङ्क्ति ५३:
== निर्वासन ==
आफुआफूले शासन गरेका प्रजाहरुबाटप्रजाहरूबाट आफुआफू शासित नहुने भनेर मोहन शमशेर वि. सं. २००८ मा स्व-निर्वासनमा गए ।
