दूतकाव्य
एक अनाथ पृष्ठको रुपमा रहेको, अन्य विकिपृष्ठसित नजोडिएको वा एक-दुईवटा लेखहरूसँग मात्र जोडिएको हुनसक्छ। कृपया सम्बन्धित लेखहरूलाई यस पृष्ठ सूत्रसँग जोड्न सहायता गर्नुहोस् |
यो लेख हिन्दीबाट अनुवाद गरिएको हो। यहाँ क्लिक गरेर यस लेखमा रहेका त्रुटिहरु सुधार्न सक्नुहुन्छ।
यो लेख संस्कृतका महाकवि भासको रचना 'दूतवाक्य'का बारेमा होइन।
दूतकाव्य, संस्कृत काव्यको एक विशिष्ट परम्परा छ जसको आरम्भ भास तथा घटकर्परका काव्यहरू र महाकवि कालिदासका मेघदूतमा मिल्दछ, तथापि, यसका बीज र अधिक पुरानो प्रतीत हुन्छन्। परिनिष्ठित काव्यहरूमा वाल्मीकि द्वारा वर्णित त्यो प्रसंग, जस हरू रामले सीताका नजिकआफ्नो विरहसन्देश पठाईा, यस परम्पराको आदि सूत्र मानिन्छ। स्वयं कालिदासले पनि आफ्नो "मेघदूत"मा यस कुराको सङ्केत गरेकोछ कि तिनलाई मेघलाई दूत बनाउने प्रेरणा वाल्मीकि "रामायण"का हनुमानभएका प्रसंगदेखि मिली छ। अर्को र यस परम्पराका बीज लोककाव्यहरूमा पनि स्थित जान पर्छन्, जहाँ विरही र विरहिणीहरू आफ्नो आफ्नो प्रेमपात्रहरूका पति भ्रमर, शुक, चातक, काक आदि पक्षिहरूका द्वारा सन्देशले जाने विनय गरती मिल्दछन्।
घटकर्पर
सम्पादन गर्नुहोस्"घटकर्पर" काव्यमा केवल २२ पद्य उपलब्ध छन्, जसमा आकाशमा घेरिएका मेघलाई देखेर एक विरहिणीले आफ्नो विरहको व्यञ्जना गराई छ। भावानुभूतिका साथ यस काव्यको अन्यतम विशेषता पादाँत यमक अलङ्कारको प्रयोग छ। शैलीशिल्पको दृष्टिले यो अति लघु काव्य पनि संस्कृत साहित्यमा आफ्नो विशिष्ट स्थान बनाएको चुका छ र भनिन्छ कि यस कृतिका सौन्दर्यका करण कविले अन्य कविहरूलाई यो चुनौती दिएको थियो कि जो पनि कवि यस भन्दा अधिक उत्कृष्ट रचना गर्न द्नेछ, रचयिता (घटकर्पर) त्यसको घर फूटे घडेदेखि पानी भरनेलाई तैयार छ। यसै प्रतिज्ञाका कारण रचयिताको उपाधि, "घटकर्पर" हो गई र हामीलाई त्यसको वास्तविक नामको थाहा छैन चलता। केही विद्वान् यस रचनालाई कालिदास कृत मान्दछन्, परन्तु यो सिद्ध भइसकेको छ कि यो कालिदासको रचना छैन। "घटकर्पर"को समय अनिर्णीत छ, त्यस्तो आनुश्रुतिक परम्पराका अनुसार "घटकर्पर" पनि विक्रमादित्यका नवरत्नहरू मध्येको एक थिए। केवल यति भन्न सकिन्छ कि यस काव्य क रचना कालिदास (४ थियो शताब्दी ईसवी)देखि पुरानो छ।
मेघदूत
सम्पादन गर्नुहोस्इस परम्पराको सशक्त कृति महाकवि कालिदासको "मेघदूत" छ, जसमा कुबेरका द्वारा रामगिरि पर्वतमा निर्वासित यक्ष, कामार्त भएर, अचेतन मेघका माध्यमदेखि टाडा अलकापुरीमा स्थित आफ्नो प्रियाका नजिकयो सन्देश पठाई्दछ कि त्यो कुनै प्रकार निर्वासन अवधिका बचे-खुचे महिना र गुजार दे, र फेरि ती शरदको चाँदनीदेखि धुली रातहरूमा आफ्नो सारे अरमान पूरा रहन्छन् ही।
मेघदूतम् हेर्नुहोस .
दूतकाव्य वा सन्देशकाव्यको परम्पराको विकास
सम्पादन गर्नुहोस्दूतकाव्य वा सन्देशकाव्यको परम्परालाई अघि बढाउनमा अनेक संस्कृत कविहरूले महत्त्वपूर्ण योग दिएकोछ। यस सम्बन्धमा सर्वप्रथम बङ्गालका राजा लक्ष्मणसेनका दरबारी कवि क्षमापति धोयीको चर्चा गर्नु आवश्यक हुनेछ। यसका पछि संस्कृत दूतकाव्यहरूलाई चार परम्पराहरूमा विभक्त गर्न सकिन्छ :
(१) शुद्ध साहित्यिक परम्परा, यसका अन्तर्गत ती काव्य आउँछन्, जसमा कविले कुनै माध्यमदेखि विरही अथवा विरहिणीका सन्देशलाई आफ्नो इष्ट व्यक्तिसम्म शुद्ध श्रृंगारी र कलात्मक रूपमा पुगाईा छ। यस परम्परामा श्रीरुद्र न्यायवाचस्पतिको "पिकदूत", "वादिराज"को "पवनदूत", "हरिदास"को "कोकिलदूत", सिद्धनाथ विद्यावागीशको "पवनदूत" कृष्णनाथ न्यायपंचाननको "वातदूत", अजतिथ न्यायरत्नको "बकदूत", रघुनाथ दासको "हंस दूत" आदि रचनाहरू छन्। यीबाट अधिकांश रचनाहरू १८ औँ र १९ौं शतीका हुन्।
(२) अर्को परम्परामा ती दूतकाव्य आउँछन्, जो रामकथालाई लिएर लेखिएका छन्। यिनमा हनुमान अथवा अन्य कुनै दूतका माध्यमदेखि सीताका प्रति रामको वियोगसन्देश काव्यबद्ध मिल्दछ। यस परम्पराको प्रथम दूतकाव्य वेदाँतदेशिक (१४ उनी शती),को "हंससन्देश छ, जसमा रामले हंसका द्वारा सीताका नजिकसन्देश पठाईा छ। यसै परम्परामा अज्ञात लेखकको "कपिदूत", रुद्रवाचस्पतिको "भ्रमरदूत", वासुदेवको "भ्रमरसन्देश", कृष्णचन्द्र तर्कलंकारको "चन्द्रदूत" प्रसिद्ध छन्।
(३) तेस्रो परम्परा ती दूतकाव्यहरूको छ, जसमा कृष्णकथालाई लिएर गोपिहरूको सन्देश उद्धव, भ्रमर अथवा अन्य माध्यमदेखि कृष्णसम्म पुगाइएको छ। यस परम्परामा बङ्गालका गौडीय वैष्णव कविहरूको विशेष हात रहेकोछ। माधव कवींद्र भट्टाचार्यले "उद्धव दूत", तथा रूप गोस्वामीले "उद्धवसन्देश" र "हंसदूत" दुइ रचनाहरू लिखी छन्। "उद्धवदूत"मा कुनै गोपी उद्धवका द्वारा कृष्णका नजिकविरह सन्देश पुगाउँछ, त "हंसदूत"मा हंसका माध्यमदेखि गोपिहरूले आफ्नो विरह वेदना मथुरामा कृष्णसम्म पुगाने चेष्टाको छ। "उद्धवसन्देश"मा कृष्ण उद्धवलाई मथुरादेखि गोपिहरूका नजिकगोकुल पठाई्दछन्। स्मृतिका रूपमा ती आफ्नो बाल तथा कैशोर अवस्थाको अनुभूतिहरूको स्मरण गर्दछन् र उद्धवलाई गोपी गोपिहरू र विशेषत: राधाको परिचय दिन्छन् जसको नजिकत्यसलाई कृष्णको सन्देशले जाछैन। यी तीनहरू काव्य गौडीय वैष्णव परम्पराका साहित्यमा आफ्नो विशेष स्थान राख्दछन्।
(४) चौथो परम्परा ती दूतकव्यहरूको छ, जसको शैली दूतकाव्यहरूदेखि मिल्दछ, परन्तु विषयवस्तु शृंगार रसपरक न भएर शान्त रसपरक छ। यी काव्यहरूको लक्ष्य आध्यात्मिक अथवा नैतिक सन्देश दिनु छ। यस परम्पराको पहिलो सूत्र अवधूत रामयोगी (१३ौं शती)को "सिद्धदूत" छ। यसै कोटिमा कवि विष्णुदासको "मनोदूत" र कालीप्रसादको "भक्तिदूत" आउँछन्।
प्राकृत तथा अपभ्रंश साहित्यमा केही फुटकर गाथाहरू र दोहे क्रमश: हाल र हेमचन्द्रका मिल जानुहुनेछ, जसमा कुनै माध्यमदेखि विमुक्त प्रणयीले आफ्नो प्रियका नजिककेही सन्देश भिजवाने चेष्टाको छ। समग्र काव्यकृतिका रूपमा मध्य भारतीय आर्यभाषाका साहित्यमा केवल एक कृति यस्तो छ, जो मेघदूतको परम्परामा आउँछ, र यो छ अपभ्रंश कवि उद्दहमाणको "सन्देशरासक"। १२ौं शतीमा मुल्तानका एक जुलाहे अद्दहमाणले रासक गीतिकाव्यहरूको शैलीमा एक काव्यको रचनाको जसमा विरहिणी नायिका खंभात जाँदै कुनै पथिकदेखि आफ्नो प्रियका नजिकसन्देशले जानका लागि प्रार्थना गर्दछ। यस काव्यमा नायिकाका सौन्दर्यवर्णनका अतिरिक्त रमणीय षड्ऋतु वर्णन र नायिकाको विरहदशाको मार्मिक अभिव्यञ्जना उपलब्ध छ।
हिन्दीमा "ढोला मारू रा दूहा"मा केही दोहे यस््दछन्, जसको स्वरूप दूतकाव्य शैलीको छ। यसका अतिरिक्त हिन्दी प्रेमाख्यान काव्यहरूमा यस्ता स्थल उपलब्ध छन्, जहाँ विरही प्रणयीले आफ्नो प्रियका प्रति कुनै माध्यमदेखि सन्देश पुगाने चेष्टाको छ। यस सम्बन्धमा जायसीका "नागमतीविरह वर्णन"मा उपलब्ध केही स्थलहरूको सङ्केत गर्न सकिन्छ। यसै प्रकार हिन्दी कृष्णकाव्य (उद्धवशतक, प्रियप्रवास आदि)मा भ्रमरगीत परम्पराका अन्तर्गत दूतकाव्य वा सन्देशकाव्यका केही बीज मिल जानुहुनेछ।
मलयालममा दूतकाव्य वा सन्देशकाव्यको शैलीको सूत्रपात केरल वर्माका "नीलकंठसन्देश"देखि हुन्छ, जसले कारागारदेखि आफ्नो पत्नीका नजिकनीलकंठका द्वारा सन्देश पठाईा।