भर्जिनिया वुल्फ
भर्जिनिया वुल्फ (२५ जनवरी १८८२ – २८ मार्च १९४१) बिसौँ शताब्दीको अङ्ग्रेजी साहित्यको आधुनिक लेखिका थिइन् । विश्व युद्ध १ र २ को बिचमा उनी उल्लेख्य व्यक्तित्व थिइन् र बुल्मसबेरी ग्रुप नामक साहित्यिक समूहको प्रमुखकर्ता थिइन् । टु द लाईटहाउस (१९२७), ओर्लयान्डो (१९२८), अ रुम अफ वान्स ओन (१९२९) उनका केही चर्चित कृति हुन् । जीवन भरी नै मानसिक रोगले ग्रस्त वुल्फले सन् १९४१ मा ५९ वर्षको उमेरमा आत्महत्या गरिन् ।
भर्जिनिया वुल्फ | |
|---|---|
 वुल्फ सन् १९०२ मा | |
| जन्म | एडिलिन भर्जिनिया स्टेफन २५ जनवरी १८८२ इङ्ग्ल्यान्ड |
| मृत्यु | २८ मार्च १९४१ (उमेर ५९) इङ्ग्ल्यान्ड |
| राष्ट्रियता | बेलायती |
| मातृ शिक्षाप्रतिष्ठान | किङ्स कलेज, लन्डन |
| पेशा | उपन्यासकार, कथाकार, समालोचक, प्रकाशक |
| जीवनसाथी | लियोनार्ड वुल्फ |
| हस्ताक्षर | |
 | |
सुरूवाती जीवन
सम्पादन गर्नुहोस्
भर्जिनिया वुल्फको जन्म एडलिन भर्जिनिया स्टेफेनको रूपमा लण्डनमा भयो । उनका बाबू सर लेस्ली स्टेफन (१८३२-१९०४) इतिहासकार, लेखक, समालोचक र पर्वतारोही थिए र आमा जुलिया भने भारतमा जन्मिएकी बेलायती थिइन् ।
वुल्फको शिक्षा आफ्नै आमाबाबुको शैक्षिक वातावरणमा भयो ।
वुल्फ १३ वर्ष हुदाँ उनकी आमाको मृत्यु र दुई वर्ष पछि, वुल्फकै सौतेली दिदी स्टेलाको मृत्युबाट वुल्फ मर्माहत भइन् । उनले पछि ग्रिक, लेटिन, जर्मन र इतिहासको किङ्ग्स कलेज लण्डनमा सन् १८९७ देखि १९०१ मा अध्ययन गरिन् ।
कार्यहरू
सम्पादन गर्नुहोस् | |
 [१] सन् १९३७ मा बिबिसी रेडियोमा बोल्दै वुल्फ |
मृत्यु
सम्पादन गर्नुहोस्बिटुइन द एक्टस् नामक उपन्यास लेखी भ्याइसकेपछि उनी पुन: फेरि पहिले भए जस्तै मानसिक रूपमा बिमार परिन् । द्वितीय विश्व युद्ध को सुरुवात, युद्धमा उनको लण्डनको घर तहसनहस हुनु र उनले आफ्नो मृत साथीको बारे लेखेकी जीवनीको अरुले हलुका रूपमा ग्रहण गर्नाले उनी आफ्नो कामहरु गर्नै नसक्ने स्थितिमा पुगिन् । २८ मार्च १९४१ मा उनले आप्नो घर नजिकको खोलामा डुबेर आत्महत्या गरिन्, उनको शव १८ अप्रिलसम्म पनि पाइएको थिएन ।[१] उनको श्रीमान्ले उनको दाहसंस्कार गरे ।
उनले श्रीमानको लागि लेखेकी अन्तिम पत्रमा लेखिएको थियो :
प्यारा मलाई थाहा छ, म फेरि पागल बन्दै छु । मलाई लाग्छ, हामि फेरि त्यही पुराना कहाली लाग्दा दिनहरूमा फर्कन सक्दैनौँ । म यसपालि ठिक हुन सक्दिन । म आवाजहरू सुन्छु र एकत्रित हुन सक्दिन । त्यसैले, म आफूले सक्ने गर्दैछु । तिमीले मलाई ठूलो खुसी दिएका छौ । तिमी बन्न सक्ने बनेका हौ । मलाई लाग्दैन दुई व्यक्ति यति समयसम्म खुसी भइरहन सक्छन् । म अब धेरै बेर सम्म लडिरहन सक्दिन । मलाई थाहा छ म तिम्रो जीवन बर्बाद पार्दै छु ।म बिना तिमी बाँच्न सक्छौ, मलाई थाहा छ । तिमी बुझ्न सक्छौ कि म यो पनि लेख्न सकिरहेकी छैन । म पढ्न नसक्ने भएकी छु । मात्र म के भन्छु भने म तिमीले दिएका खुसीहरूको ऋणी भएकी छु । तिमी मेरैसाथ रह्यौ, मलाई थाहा छ । यदि कसैले मलाई बचाउन सक्थ्यो भने त्यो तिमी हुने थियौ । सबै कुरा टाढा नभएका छन् मात्र तिमी बाहेक । म तिम्रो जीवन थप बिगार्न चाहन्न । मलाई लाग्दैन कि कोई दुई व्यक्ति हामी भन्दा यति बढि खुसी हुन सक्लान् । V.[२][३]
आधुनिक विश्लेषण
सम्पादन गर्नुहोस्
सम्मान
सम्पादन गर्नुहोस्सन्दर्भ सामग्री
सम्पादन गर्नुहोस्- ↑ Panken, Shirley (१९८७), "'Oh that our human pain could here have ending'—Between the Acts", Virginia Woolf and the "Lust of Creation": A Psychoanalytic Exploration, शनि प्रेस, पृ: २६०–२६२, आइएसबिएन 978-0-88706-200-1, अन्तिम पहुँच १३ अगस्ट २००९।
- ↑ Jones, Josh, "Virginia Woolf’s Handwritten Suicide Note: A Painful and Poignant Farewell (1941)", Open Culture, अन्तिम पहुँच २८ अगस्ट २०१३।
- ↑ Rose, Phyllis (१९८६), Woman of Letters: A Life of Virginia Woolf, Routledge, पृ: २४३, आइएसबिएन 0-86358-066-1, अन्तिम पहुँच २४ सेप्टेम्बर २००८।
बाह्य कडी
सम्पादन गर्नुहोस्