अतृप्ति (उपन्यास)

अतृप्ति (उपन्यास) मन्जु विमलीद्वारा लेखिएको र पैरबि बुक हाउस प्रा.लि.ले बजारमा ल्याएको एक नेपाली भाषाको उपन्यास हो । साहित्कार मन्जु विमलीको यो तेस्रो कृति हो । उपन्यास नारी मनोविज्ञानमा आधारित रहेको छ भने मानिस कमजोरी सहितको विषयवस्तु उपन्यासमा प्रस्तुत गरिएको छ ।

अतृप्ति (उपन्यास)

अतृप्ति (उपन्यास) को अधिल्लो आवरण पृष्ठ
लेखक	मन्जु विमली
देश	नेपाल
भाषा	नेपाली
संस्करण	पहिलो
विषय	उपन्यास
प्रकार	नारी मनोविज्ञान
प्रकाशक	पैरबि बुक हाउस प्रा.लि.
प्रकाशित मिति	विसं २०७८ भदौ १५ गते
पृष्ठ	१७६ पृष्ठ

यो उपन्यास किशोरकालीन प्रेमभावबाट प्रारम्भ भएर युवा उमेरसम्म पुग्दा भइरहने फरक फरक आकर्षणका अनुभूतिहरूमा केन्द्रित छ । आफूले चाहेको र मनले मागेको माया नपाउँदा मानिस आँफै भित्र कसरी कुण्ठित हुन्छ भन्ने मनोदशालाई समेट्न खोजिएको छ । शरीरको विकास हुँदै जाँदा हुने विपरीत लिङ्गी आकर्षण र त्यसलाई व्यक्त गर्न नसक्दा उत्पन्न हुने मनोदशालाई समेट्न खोजिएको छ ।

उपन्यास ३ ओटा अध्याय र १३ ओटा उपअध्यायसहित १७३ पृष्ठसम्मको आयाममा विस्तारित छ । लेखकीयसम्मको पृष्ठलाई नगन्ने हो भने उपन्यासको कथावस्तुले १६४ पृष्ठ ओगटेको छ ।

विषयवस्तु

पहिलो अध्याय

उपन्यासको कथावस्तु माध्यमिक तहमा भर्खरै प्रवेश गरेकी इन्दिराको पढाइजन्य स्वभावबाट आरम्भ भएको छ । ऊ पढाइमा अब्बल नभए पनि रुचि भएकी केटी हो । केही समयपछि उसको कक्षामा किरण नामक नयाँ विद्यार्थीको प्रवेश हुन्छ । निकट भए पनि समकक्षी रीताको जातीय सङ्कीर्णता इन्दिरालाई मन पर्दैन । उसको त्यो सङ्कीर्णताले इन्दिरालाई बाल्यकालमा छिमेकीकहाँ ठूलो खसीको मासु खाएकोमा दिदीले पिटेको सम्झना हुन्छ । सहपाठी हुँदै जाँदा किरणको बहुमुखी प्रतिभाबाट इन्दिरा र रीता दुबै प्रभावित हुन्छन् । आफ्नो सदनमा नपरेको किरणले एकदिन रीतालाई नराम्री र आफूलाई राम्री भनेपछि इन्दिरामा खुसीजन्य लज्जा बढ्छ । इन्दिराको मनभरि प्रणयका पुष्पहरू कोपिलाउन थाले पनि किरणले बाटामा पर्खिने गरेको हल्ला रीताले नै चलाएको कुरा दिदीबाट सुनेपछि इन्दिराभित्र जलन पैदा हुन्छ । किरणले कुनै गोप्य विद्यार्थी सङ्गठनको टिकट दिन खोज्दा नमानेकी इन्दिरालाई उसको गरिबीमाथि साथीहरूले खिसीटिउरी गरेको भने मन पर्दैन । यत्तिकैमा ललिताको बिहेको प्रसङ्ग आउँछ ।

उसको गम्भीरता र दुलहाको सम्पन्नताबाट प्रभावित भएकी इन्दिराको बिहेबाट फर्किँदा पछि लागेको किरणको कुरालाई लिएर दिदी र आमाबाट उठेको नकारात्मक कुराले मन पोल्छ । तैपनि त्यसपछि नोटकापीरू साटासाट हुनु र आमाको आडमा दुधदहीहरूसमेत किरणको कोठामा पुर्याउन पाउनु इन्दिराको सौभाग्य जस्तै हुन थाल्छ । दाजु रमेशसँग घरमा आइजाइ गरिरहने किरणको निलो सर्ट र कालो पाइन्टमा मन बस्न थाले पनि पार्टी गतिविधिका कारण इन्दिरालाई किरण रहस्यमयी लाग्छ । दस कक्षाको पढाइ सकिएको समयमा एकदिन इन्दिराले किरणसामु प्रणयको गाँठो फुकाउँछे । उसका भावनाहरूको कदर गर्दै किरणले आफूहरूका कर्तव्य पनि सम्झाउँछ ।

आमासँगै मन दुःखाइरहेकी दिदी करुणालाई शिक्षण अभ्यास र एसएलसी परीक्षाका बेला हुने गरेको इन्दिरा र किरणको हेलमेल मन पर्दैन । अन्ततः एसएलसीको नतिजा पनि राम्रो आउँदैन । तर पास भएको किरण भने एकदिन इन्दिरालाई भेट्न घरमै आउँछ । उसले बिदा मागेर नफर्की गएपछि इन्दिराका आँखा सजल हुन्छन् । जति नै चोखो मायाको कल्पनामा डुबेको भए पनि त्यसपछि ऊसँगको भेट पातलिन्छ । गणितको ट्युसन पढी पुनः उत्तीर्ण भएपछि इन्दिराहरू पनि गाउँलेहरूको लाममा तीन दिन लगाएर पाथीभरा माताकहाँ भाकल बुझाउन जान्छन् । फर्किँदा ओलाङचुङगोलातिर शिक्षक भएको किरणसँग इन्दिराको अनायासै भेट हुन्छ । तर त्यो भेट इन्दिराको जीवनमा अकल्पनीय हुन्छ । उसले माया मारे झैँ लागेपछि इन्दिरा निराश हुन्छे । घरमा बिहेको कुरा चले पनि बुबासँग आमाले गरेको सङ्घर्षका कारण इन्दिरा र करुणा काठमाडौँ पढ्न जान पाउँछन् । नयाँ ठाउँमा जान पाउँदा खुसी लागे पनि गाउँघरबाट टाढिनुपर्दा उनीहरूलाई असाध्यै दुःख लाग्छ । यहीँ आएर उपन्यासको पहिलो अध्याय टुङ्गिन्छ ।

दोस्रो अध्यय

पद्मकन्याको बिहानी सत्रमा भर्ना भएकी इन्दिरा र कानुन कलेजमा भर्ना भएकी करुणाको दिनचर्या दाजु रमेशको फराकिलो सोचका कारण राम्रोसँग बित्दै जान्छ । पुस्तक पसलमा काम गर्दा कसैले मोबाइलमा कुराकानी गरेको देखेर छक्क परेकी इन्दिराको कलेजकी साथी शशी निकै गफी र चतुर हुन्छे । सधैँ शृङ्गारमा सहयोग गर्ने शशीलाई पाएर इन्दिरालाई उसका केही कमजोरीबाहेक खुसी नै लाग्न थाल्छ । उमेर मिल्दो कुनै पुरुषलाई देख्दा किरणको याद भने उसलाई आइरहन्छ । चार हजार छात्राहरू पढ्ने उक्त कलेज विद्यार्थी सङ्गठनहरूको कार्यक्रमले प्रभावित भइरहेको देख्दा इन्दिरा छक्क परेकी हुन्छे । समय बित्दै जाँदा दसैँतिहारको बिदा हुन्छ । घर हिँड्नुको अघिल्लो दिन इन्दिरालाई शशीले आफ्नो घरमा लिएर बलात्कार गरे झैँ गर्छे । यो घटनाले आश्चर्य मिश्रित डर बढ्दा आठ वर्षकी छँदा एकपल्ट मितिनीबाट पनि त्यस्तै भएको सम्झिँदै इन्दिराले किरणलाई सम्झेरसमेत अचम्म मान्छे । विस्तारै समयले इन्दिरालाई पनि अरूको कोठामा गएर बिहीबार आउने महाभारतको सिरियल हेर्ने बनाउँछ । सोही क्रममा निशान नाम गरेको किरण जस्तै व्यक्तिसँग उसको हेलमेल हुन थाल्छ । उसको निलो सर्ट र कालो पाइन्टले मनमा जति नै हलचल मच्चिए पनि इन्दिराले उसको प्रेमको आग्रहलाई सजिलै स्वीकार्दिन । ऊसँगको सम्बन्ध करुणालाई पटक्कै मन पर्दैन । रमेशले डेरा अन्तै सारिदिएपछि इन्दिरालाई भित्र कतै पछुतो भने लागिरहन्छ ।

त्यसपछि शशीसित उसको भेट हुँदैन । दोस्रो वर्षको दसैँमा घर फर्किँदा उनीहरूलाई ग्रामीण सुन्दरता, आफूहरूको अध्ययन र मातापिताको स्नेहको गर्व लाग्छ । घरमा पुगेपछि आमाले राखिदिएको चिठी करुणा हुँदै इन्दिराको हातमा आइपुग्छ । चिठीमा किरणले विवाहका लागि अन्तिम निर्णय पर्खिबसेको कुरा उल्लेख गरेको हुन्छ । यसबाट मर्माहत बनेकी इन्दिरालाई करुणाले गाली गरेपछि दुबै बहिनी अँगालोमा बेरिएर रुन्छन् । त्यही दसैँमा पिताजीको स्नेह सदाका लागि गुमाएका उनीहरू भावुक हुँदै काठमाडौँ फर्किन्छन् । डेरा र कलेजको दुरवस्थाका बिचबाटै बी.ए.प्रथम वर्षको जाँच दिएकी इन्दिराले होजियारी कम्पनीमा कामसमेत थाल्छे । त्यसपछि ऊ अर्को काममा लाग्छे । गार्मेन्ट कम्पनीको उक्त जागिरमा धेरैजसो हिन्दीभाषी हुन्छन् । जागिर र पढाइको व्यस्तताबिच झन् कम्पनी सरेपछि नगएकी इन्दिरालाई मालिकले नै आफ्नो गाडीमा लगिदिन थाल्छ । उसलाई गीता दिदीको मान्छे भनेर कसैले पनि केही भन्न सक्दैनन् । तैपनि मोनिका चाहिँ अलि बढी कुरा गर्छे । मालिकको निलो सर्टले आउने निशानको सम्झना, मालिकले दिएको सुविधा र नमिता सुनिता हत्याकाण्ड मनमा आए पनि उसको व्यवहारले ढुक्क भएकी इन्दिराले करुणालाई पनि त्यहीँ जागिर लगाइदिन्छे । फेरि पुरानैै ठाउँमा डेरा सर्दा, निलो सर्टवाला प्रेमले मोनिकालाई माया गरेको देख्दा र सार्वजनिक यातायातमा पुरुषहरूको दुव्र्यवहार भोग्दासमेत इन्दिराले निशानलाई सम्झिरहन्छे । यसै बेला बेवारिसे छोरी पाएर पनि कहिल्यै नभनेकी साथी सुनिता र रमेशको साथी हङकङे लाहुरेबिच आश्चर्यजनक ढङ्गले विवाह हुन्छ । छिट्टै आपसी विश्वासमा बाँधिएका उनीहरूको जीवन दुर्घटनामा नपरोस् भनेर करुणाले धेरै कुरा ओकलेपछि आफ्नो अतीत कोट्याउँदै आँखाभरि आँसु बनाएर सुनिताकी छोरीलाई समेत आफूले स्वीकार्ने कुरा गर्ने लाहुरेप्रति उनीहरूमा श्रध्दाभाव जाग्छ । आफूहरू (किराँतीहरू) सङ्कुचित हुँदैनौँ भन्ने त्यो लाहुरे र सुनिताको व्यवहारले इन्दिराको मनमा किरण र निशान आइरहन्छन् । यी सबै कुरा उनीहरूले दाइ र अर्को लाहुरे मिटिङबाट आएपछि सुनाउँछन् । त्यत्तिकैमा मालिकले नयाँ मेसिन ल्याउँछ । त्यसपछि केही थाई केटी र भारतीय मूलका केटाहरूसँग काम गर्दागर्दै इन्दिराको अङ्ग्रेजी पनि राम्रो हुन्छ । जागिरमा विश्वास कमाएकी उसले एकदिन मालिकसँग कुरा गरेर दिदीलाई पनि आफूकहाँ काम गर्ने बनाउँछे ।

६ महिनापछि स्वदेश फर्किन लागेका थाई केटीहरूसँग विमानस्थलसम्म पुगेर इन्दिराहरूले मायाको चिनो साटासाट गर्छन् । त्यसपछि बी.ए. प्रथम वर्षको परीक्षा आउँछ । इन्दिराले शशी र किरणभन्दा बेसी निशानलाई सम्झिन्छे । संसदीय निर्वाचन हेर्न जाँदा भेटिएर कोठासम्म आएको निशानप्रति करुणामा आक्रोश उत्पन्न भए पनि इन्दिरामा प्रेमभाव जाग्छ । फलस्वरूप कसैको नाममा मतदान गर्न निस्किएकी इन्दिरा र निशान बाटैमा तनमनले पग्लिएर एकाकार हुन्छन् । आफ्नो उमेद पूरा भएपछि नफर्किएरै बाटो लागेको निशानलाई सम्झिएर इन्दिरा सजल हुन्छे । उता आफूहरूसँग केही नभनी अहोरात्र पार्टीको काम गर्ने दाजु रमेशलाई पनि चुनाव लागेर गाउँ गएको हुन्छ । विगतलाई बिर्सँदै काममा लागेकी इन्दिराको रिजल्टमा नाम नदेखिएपछि रन्थनिदै बाटामा हिँड्दा अचानक निशानसँग भेट हुन्छ । ऊसँग त्यस दिन आफ्नै भावनात्मक सहमतिमा भोगिएकी इन्दिरालाई निशानले एकदिन अपमान गरेर जान्छ । कम्पनी बन्द भएपछि त्यत्तिकै बसिरहेकी इन्दिरा जीवनमा आएका निरर्थक र भ्रामक प्रेम अनि त्यसका कुपात्रहरूबाट गहन पाठ सिकी अघि बढ्ने सोचमा पर्छे । तर सोचेर मात्र के गर्नु ! ट्युसन जाँदा निलो सर्टमा देखिएको सुदिपसँग फेरि पनि इन्दिराको मन बस्छ । ऊसँग एकदिन आँगन रेस्टुराँमा बसेर मन साटासाट गरेपछि सुदिपले बिहेको कुरा गर्छ । तत्कालै प्रतिक्रिया नदिए पनि सुदिपको कुरा इन्दिराको मनभरि सल्बलाइरहन्छ । यही बिन्दुमा पुगेर दोस्रो अध्याय सकिन्छ ।

तेस्रो अध्ययअध्यय

समयक्रममा इन्दिरा एउटा निजी विद्यालयमा पढाउन थाल्छे । शशीलगायत आफ्ना पुराना प्रेमीहरूलाई सम्झिन्छे । शिक्षक अरुणको व्यक्तित्वबाट प्रभावित भइरहेकी इन्दिरालाई एकदिन सन्चो नहुँदा उसैले कोठासम्म पु¥याइदिन्छ । कोठामा सुदिपको चिठी आएको हुन्छ । दिदी रिसाएकी हुन्छे । चिठीमा उसले विवाहका लागि कुरेको कुरा व्यक्त गरेको देख्दा आफू त्यो हदसम्म नपुगेकाले इन्दिराले तनाव महसुस गर्छे । विस्तारै अरुणसँग आकर्षित भइरहेकी इन्दिरालाई एकदिन प्रिन्सिपलका दुई जनाले घरमै बोलाएर अरुणसँग विवाहको प्रस्ताव राख्छन् । मन परेकै भए पनि अभिभावकहरूको थाप्लामा हालेर त्यस दिन उम्किएकी उसलाई हप्ता दिन बितिसक्दा पनि अरुणहरूले कुरा ननिकाल्दा पीडाको महसुस हुन्छ । अरुणमा सबै कुरा आफैँ मिलाएर आफूलाई लिने हुती नभएकोमा इन्दिरालाई दुःख लाग्छ । प्रिन्सिपल र दाजु लागेर बिहेको कुरा टुङ्ग्याएपछि त्यसपालिको दसैँ उनीहरूका लागि ज्यादै कारुणिक हुन्छ । बिहेको अघिल्लो दिन आएको सुदिपले उपहार दिएर जाँदा स्थिति थप भावुक भइदिन्छ । करुणाले पनि इन्दिरालाई आफूसँग कहिल्यै मन नखोलेको गुनासो गरेबाट उसको भित्री मन जहिल्यै कोमल भएको थाहा हुन्छ । जन्मघर छोडेर पराइघर जानुपर्दा इन्दिरा ज्यादै भावुक हुन्छे । उसलाई बिहेका लागि चितवन लगिन्छ । हिन्दु संस्कारअनुसार अरुणको घरमा भित्रिएकी इन्दिरालाई अरुणको व्यवहारले भने दुखी तुल्याउन थाल्छ ।

जानीनजानी बुहारीको कर्तव्य पूरा गरे पनि लोग्नेलाई लोग्नेकै रूपमा भोग्न नपाएकी इन्दिरालाई काठमाडौँमा प्रिन्सिपलका दुई जनाले स्वागत गर्छन् । तर त्यस रात पनि लोग्नेकोे अँगालो नपाएपछि इन्दिरा झन् तनावमा पर्न थाल्छे । आमाकहाँ जानका लागि सामान किन्न जाँदा देखिएका ठाउँहरूले इन्दिराको मनमा सुदिप र निशानको सम्झना आउँछ । लोग्नेप्रति जति नै धेरै आशङ्का र पिर भए पनि आमा र दिदीसँग उसले केही भन्दिन । आफ्ना पूर्व सम्बन्धहरू थाहा पाएर त लोग्नेले यस्तो गरिरहेको छैन भन्ने इन्दिराको मनमा आशङ्कासमेत जाग्छ । तर माइतबाट फर्किएको रात एकाएक अरुणमा पुरुष स्वभाव देखेपछि इन्दिराको मन हर्षले ढलीमली हुन्छ । परीक्षापछिको बिदामा केही समय चितवनमा बिताएर काठमाडौँ फर्किएको दुई महिनापछि आफू गर्भवती भएको आनन्द इन्दिराले महसुस गर्छे । सुत्केरी हुँदा खप्नु परेको पीडा र अस्पतालको अवस्था छिचोलेर नवजात शिशुसहित फर्किँदै गर्दा उसको शशीसित भेट हुन्छ । एकदिन बच्चालाई हेरेर भावुक हुँदै आफ्नो पूर्व पत्नी बबिताले ५ वर्षअघि छोरो जन्माएर दुबैको निधन भएको कुरा अरुणले सुनाएपछि धेरै रहस्यहरू इन्दिरालाई थाहा हुन्छ । आफूलाई पहिलोपल्ट माइत पुर्याएर फर्की सारा ठाउँ पुगेर रोइरहेकोमा साँझपख ‘खुब मन पखाल्यौ अब जाऊ’ भन्ने आवाज कतैबाट आएको र सपनामा पनि इन्दिरा मै हुँ भनेपछि माया गर्न थालेको कुरा इन्दिाले अरुणबाट सुनेपछि आश्चर्य मान्छे । त्यत्तिकैमा अधिकृत भइसकेकी शशी एकदिन आपैm कार चलाएर भेट्न आउँछे । गर्भवती शशीसँग त्यसै दिन मन खोलेर कुरा हुँदा ऊ शरीरले महिला भए पनि मनले पुरुष भएकै कारणले अतीतमा आपूmमाथि ज्यादती गरेकी रहिछ भन्ने कुरा इन्दिरालाई थाहा हुन्छ । त्यसपछि छुट्टिएर गएकी शशीलाई छोरी जन्माएपछि ऊ भेट्न जान्छे । एकदिन झन्डै वर्ष दिनको छोरो बोकेर माइत हिँडेकी इन्दिराको अचानक सुदिपसँग भेट हुन्छ । निलो सर्ट र ज्याकेटमा भेटिएको ऊसँग पुनः आँगन रेस्टुराँमा भलाकुसारी हुन्छ । उसले आँखाभरि आँसु पारी आफू अविवाहित नै रहेको कुरा सुनाउँदा इन्दिराको मन पग्लिन्छ । समय बित्दै जाँदा अधिकृत भइसकेको अरुण र पढाउँदै गरेकी इन्दिरासँग एकदिन अचानक भेट हुँदा निशानले निकै असभ्य शैलीमा अरुणको अगाडि शङ्का उब्जाउन खोजेर जान्छ । तर पनि अरुणले कुनै कुभावना लिँदैन । निःसन्तान मोनिकासँग भेट हुँदा छक्क परेकी इन्दिरालाई जनयुध्द समाप्तिको घोषणापछि दाजु ठुलो नेता भएको र करुणा पनि महिला सङ्गठनमा काम गर्न थालेको खुसी भए पनि घर देखाउन नपाउँदै आमाको निधन भएको कुराले दुःख लाग्छ । केही समयपछि बिरामी सासू काठमाडौँमा निको नभएपछि उनीहरूले पुनः चितवन नै लान्छन् ।

भरतपुर क्यान्सर हस्पिटलमा सासूआमालाई कुर्दा अनेक उमेर अवस्थाका क्यान्सर रोगी र तिनका आफन्तहरूको मनोवैज्ञानिक पीडा इन्दिराले देख्छे । त्यसै बिचमा आआफ्ना बिरामीलाई छोडेर कुनै नारीपुरुषले बिहे गरी भागेको उसले सुन्छे । उसलाई त्यति बेला किरण, सुदिप र निशानका सम्झनाहरू पनि आइरहन्छन् । अचानक एकदिन अस्पतालको गेटनिर घाँटीको क्यान्सरले अशक्त भएको किरणसँग इन्दिराको भेट हुन्छ । भावुक भएकी इन्दिरालाई त्यस रात निद्रा लाग्दैन । उसलाई कसरी सहयोग गर्न सकिन्छ भनी ऊ सोचमग्न हुन्छे । भोलिपल्ट आफूलाई जीवनभरि झल्को लगाउने निलो रङको कपडाको पोको हातमा थमाएर इन्दिरा फर्किएपछि किरण निकै बेर कोठामा पसी रोइरहन्छ । त्यहाँको बसाइले जीवनको अनित्यताबारे बोध गरेकी इन्दिरालाई सासूको उपचारमा लोभ लाग्न छोड्छ । बरु आफ्नो लोग्नेलाई अबदेखि निलो सर्ट कहिल्यै नलगाउनू भन्दै उसको सर्ट धरधरी च्यातिदिन्छे । त्यो देखेर अरुण अलमल्ल पर्छ । यत्तिकैमा उपन्यासको कथावस्तु सकिन्छ ।

भाषाशैली

यस उपन्यासमा बिमलीले भाषिक उपकरणहरूको प्रयोग विशिष्ट ढङ्गले गरेकी छन् । वृत्ताकारीय नभएर रैखिक ढाँचामा अघि बढेको कथावस्तुमा वाक्यहरू पनि अत्यन्त सरल र प्राञ्जल छन् । सुबोध्य तद्भव शब्दको बाहुल्य, छरिता वाक्य र पात्रानुकूल कथ्य भाषाको प्रयोगले उपन्यासको भाषाशैली निकै आकर्षक बनेको छ । नवीनता र प्रखयॅगका नाममा वर्तमानमा भाषालाई भाँचभुँच पार्ने जुन शैली यदाकदा देखिन्छ, त्यो यो उपन्यासमा पाइँदैन । किराँतहरूले बोल्ने नेपाली र हिन्दी भाषी समुदायले बोल्ने नेपाली भाषाको रोचक प्रयोग उपन्यासमा पाउन सकिन्छ । त्यति मात्र नभएर सन्दर्भवश हिन्दी र अङ्ग्रेजी वाक्यहरूको प्रयोग पनि उपन्यासमा पाइन्छ । तैपनि तिनले रसास्वादनमा अवरोध नभई सहयोगीको काम नै गरेका छन् ।

भाषाशैलीको कुरा गर्दा यति कुरा नभन्दा अन्याय हुन्छ कि प्रसङ्गअनुकूल उपन्यासमा उखान टुक्का, बिम्बप्रतीक आदिको बडो कलात्मक प्रयोग भएको छ ।

उपन्यासमा प्रयोग भएको उखान टुक्काहरु

• “…दिदी त अघि नै ‘जसले आगो खान्छ उसैले कालो हग्छ’ भन्दैै बौलाएर बाहिर निस्किसकेकी थिई ।” (बिमली, २०७८ : ६६)

• “…किरणलाई देखेर उसको मुख चुक घोप्ट्याएको जस्तो भो ।”

(बिमली, २०७८ : ३४

• “इन्दिरालाई भित्र मनको सपनाको कुनै घुर्मैलो जून स्वाट्टै अस्ताए जस्तो, लट्टाईबाट चङ्गा चुँडिएर बादलमा बिलाए जस्तो, इन्द्रेणीको एउटा रङ हेर्दाहेर्दै हराए जस्तो के के जस्तो लागिरह्यो । आँखालाई दुइटा हत्केलाभित्र निकै बेर थुनेर राखी ।”

(बिमली, २०७८ : १३९)

• “मान्छेको मन र अमिबा उस्तै उस्तै हुन् । छिन छिन रूप फेरिरहने ।”

(बिमली, २०७८ : ६२)

यसरी केही चर्चा र सन्दर्भहरूका आधारमा ‘अतृप्ति’ उपन्यासको भाषाशैली अत्यन्त सरल, कलात्मक, सान्दर्भिक, सटीक, उखानटुक्का तथा बिम्बप्रतीक युक्त र आवश्यकताअनुकूल कथ्य र मिश्रित खालको समेत रहेको स्पष्ट हुन्छ ।

पुस्तक विमोचन

साहित्कार मन्जु विमलीको तेस्रो कृतिका रुपमा उपन्यास ‘अतृप्ति’ विसं २०७८ भदौ १५ गते विमोचन भएको थियो । कपन आकाशेधारास्थित आफ्नै घरम ९१ वर्षीय आमा राममाया विमलीको हातबाट अतृप्ति लोकार्पण गरिएको थियो । कार्यक्रममा कृतिका प्रकाशक पैरवी बुक हाउस प्रालिका अध्यक्ष, परिवारका सदस्यहरू र साहित्यकार कृष्ण धराबासीको उपस्थिति रहेको थियो ।

श्रव्य वाचन

यस झरेको पात (उपन्यास) उज्यालो रेडियो एफएममा समेत वाचन भएको थियो। उज्यालो एफएममा हरेक हप्ताको मंगलबार र शुक्रबार प्रसारण हुने श्रुति संवेग नामक कार्यक्रममा कृति वाचन कार्यक्रमममा अच्युत घिमिरेद्वारा यस उपन्यास वाचन भएको थियोे । उक्त कार्यक्रममा यस उपन्यसका कुल १४ पूर्ण श्रृङ्खलाहरूमा वाचन भएको थियो ।

बाह्य कडीहरु

• साहित्य पोष्टको आधिकारिक वेबसाइट