"अलङ्कार (साहित्य)" का संशोधनहरू बिचको अन्तर

यस विवादका रहँदै पनि [[आनंदवर्धन]] जस्तै समन्वयवादिहरूले अलङ्कारहरूको महत्त्व प्रतिपादित गर्दै तिनलाई आंतर मान्नमा हिचक छैन देखिाई हो। रसहरूलाई अभिव्यंजना वाच्यविशेषदेखि नैं हुन्छ र वाच्यविशेषका प्रतिपादक शब्दहरूदेखि रसादिका प्रकाशक अलङ्कार, रूपक आदि पनि वाच्यविशेष नैं छन्, अतएव तिनलाई अंतरंगअंतरङ्ग रसादि नैं मान्नु चाहिन्छ। बहिरंगता केवल प्रयत्नसाध्य यमक आदिका सम्बन्धमा मानी जाएगी (यतो रसा वाच्यविशेषैरेवाक्षेप्तव्या:। तस्मान्न तेषां बहिरंगत्वं रसाभिव्यक्तौ। यमकदुष्करमार्गेषु तु तत् स्थितमेव।-ध्वन्यालोक)। अभिनवगुप्तका विचारदेखि पनि यद्यपि रसहीन काव्यमा अलङ्कारहरूको योजना गर्नु शवलाई सजानेका समान छ (तथाहि अचेतनं शवशरीरं कुंडलाद्युपेतमपि न भाति, अलङ्कार्यस्याभावात्-लोचन), तथापि यदि तिनको प्रयोग अलङ्कार्य सहायकका रूपमा गरिनेछ भनें ती कटकवत् न रहेर कुंकुमका समान शरीरलाई सुख र सौन्दर्य प्रदान गर्दै अद्भुत सौन्दर्यदेखि मंडित रहन्छन्; यहाँसम्म कि ती काव्यात्मा नैं बन जानुहुनेछ। जस्तै खेलता भयो बालक राजाको रूप बनाएर आफ्नोलाई सचमुच राजा नैं बुझ्दछ र त्यसको साथी पनि त्यसलाई वैसा नैं बुझ्दछन्, त्यस्तो नैं रसका पोषक अलङ्कार पनि प्रधान हुन सक्छन् (सुकवि: विदग्धपुरंध्रीवत् भूषणं यद्यपि श्लिष्टं योजयति, तथापि शरीरतापत्तिरेवास्य कष्टसंपाद्या, कुंकुमपीतिकाया इव। बालक्रीडायामपि राजत्वमिवेत्थममुमर्थं मनसि कृत्वाह।-लोचन)।