"मोक्ष" का संशोधनहरू बिचको अन्तर
Content deleted Content added
कुनै सम्पादन सारांश छैन |
कुनै सम्पादन सारांश छैन |
||
पङ्क्ति १:
[[भारतीय दर्शन]]मा नश्वरतालाई दु:खको कारण मानिएको छ। संसार आवागमन, जन्म-मरण र नश्वरताको केन्द्र छन्। यस अविद्याकृत प्रपंचबाट मुक्ति पाउन नैं '''मोक्ष''' छ। प्राय: सबै दार्शनिक प्रणालीहरुले संसारका दु:ख मय स्वभावलाई स्वीकार गरे छ र यसले मुक्त हुने को लागि कर्ममार्ग या ज्ञानमार्गको बाटो अपनाएको छ। मोक्ष यस तरहका जीवनको अन्तिम परिणति छ। यसलाई पारपार्थिक मूल्य मानेर जीवनका परम उद्देश्यका रूपमा स्वीकार
यद्यपि विभिन्न प्रणालीहरुले आफ्नो-आफ्नो ज्ञानमीमांसाका अनुसार मोक्षको अलग अलग कल्पनाको छ, तथापि अज्ञान, दु:खबाट मुक्त हुन सक्छ। यसलाई जीवनमुक्ति कह्नुहोस्गे। तर केहि प्रणालियोउँ, जसमा न्याय, वैशेषिक एवं विशिष्टाद्वैत उल्लेखनीय छन्; जीवनमुक्तिको संभावनालाई अस्वीकार गर्दछन्। दोस्रो रूपलाई "विदेहमुक्ति" भन्दछन्। जसका सुख-दु:खका भावहरुको विनाश भयो छ, त्यो देह त्यागने पछि आवागमनका चक्रबाट सर्वदा को लागि मुक्त हुन जान्छ। उसलाई निग्रहवादी मार्गको अनुसरण गर्न पर्दछ। [[उपनिषद|उपनिषदहरु]]मा आनंदको स्थितिलाई नैं मोक्षको स्थिति भनिएको छ, किन भने आनंदमा सारा द्वंद्वहरुको विलय हुन जान्छ। यो अद्वैतानुभूतिको स्थिति छ। यसै जीवनमा यसलाई अनुभव गरे जान सक्छ। [[वेदांत]]मा मुमुक्षुलाई श्रवण, अनन एवं निधिध्यासन, यो तीन प्रकारको मानसिक क्रियाहरु करनी पर्दछन्। यस प्रक्रियामा नानात्व, का, जुन अविद्याकृत छ, विनाश हुन्छ, र आत्मा, जुन ब्रह्मस्वरूप छ, उनको साक्षात्कार हुन्छ। मुमुक्षु "तत्वमसि"बाट "अहंब्रह्यास्मि"को पटि बढ़्दछ। यहाँ आत्मसाक्षात्कारलाई छ मोक्ष मानिएको छ। वेदांतमा यो स्थिति जीवनमुक्तिको स्थिति छ। मृत्यूपरांत त्यो ब्रह्ममा विलीन हुन जान्छ। ईश्वरवादमा ईश्वरको सान्निध्य नैं मोक्ष छ। अन्य दोस्रो वादहरुमा संसारबाट मुक्ति नैं मोक्ष छ। [[लोकायत]]मा मोक्षलाई अस्वीकार
▲[[भारतीय दर्शन]]मा नश्वरतालाई दु:खको कारण मानिएको छ। संसार आवागमन, जन्म-मरण र नश्वरताको केन्द्र छन्। यस अविद्याकृत प्रपंचबाट मुक्ति पाउन नैं '''मोक्ष''' छ। प्राय: सबै दार्शनिक प्रणालीहरुले संसारका दु:ख मय स्वभावलाई स्वीकार गरे छ र यसले मुक्त हुने को लागि कर्ममार्ग या ज्ञानमार्गको बाटो अपनाएको छ। मोक्ष यस तरहका जीवनको अन्तिम परिणति छ। यसलाई पारपार्थिक मूल्य मानेर जीवनका परम उद्देश्यका रूपमा स्वीकार गरे गएको छ। मोक्षलाई वस्तुसत्यका रूपमा स्वीकार गर्न कठिन छ। फलत: सबै प्रणालीहरुमा मोक्षको कल्पना प्राय: आत्मवादिएको छ। अंततोगत्वा यो एक वैयक्तिक अनुभूति नैं सिद्ध हुन पाउँछ।
▲यद्यपि विभिन्न प्रणालीहरुले आफ्नो-आफ्नो ज्ञानमीमांसाका अनुसार मोक्षको अलग अलग कल्पनाको छ, तथापि अज्ञान, दु:खबाट मुक्त हुन सक्छ। यसलाई जीवनमुक्ति कह्नुहोस्गे। तर केहि प्रणालियोउँ, जसमा न्याय, वैशेषिक एवं विशिष्टाद्वैत उल्लेखनीय छन्; जीवनमुक्तिको संभावनालाई अस्वीकार गर्दछन्। दोस्रो रूपलाई "विदेहमुक्ति" भन्दछन्। जसका सुख-दु:खका भावहरुको विनाश भयो छ, त्यो देह त्यागने पछि आवागमनका चक्रबाट सर्वदा को लागि मुक्त हुन जान्छ। उसलाई निग्रहवादी मार्गको अनुसरण गर्न पर्दछ। [[उपनिषद|उपनिषदहरु]]मा आनंदको स्थितिलाई नैं मोक्षको स्थिति भनिएको छ, किन भने आनंदमा सारा द्वंद्वहरुको विलय हुन जान्छ। यो अद्वैतानुभूतिको स्थिति छ। यसै जीवनमा यसलाई अनुभव गरे जान सक्छ। [[वेदांत]]मा मुमुक्षुलाई श्रवण, अनन एवं निधिध्यासन, यो तीन प्रकारको मानसिक क्रियाहरु करनी पर्दछन्। यस प्रक्रियामा नानात्व, का, जुन अविद्याकृत छ, विनाश हुन्छ, र आत्मा, जुन ब्रह्मस्वरूप छ, उनको साक्षात्कार हुन्छ। मुमुक्षु "तत्वमसि"बाट "अहंब्रह्यास्मि"को पटि बढ़्दछ। यहाँ आत्मसाक्षात्कारलाई छ मोक्ष मानिएको छ। वेदांतमा यो स्थिति जीवनमुक्तिको स्थिति छ। मृत्यूपरांत त्यो ब्रह्ममा विलीन हुन जान्छ। ईश्वरवादमा ईश्वरको सान्निध्य नैं मोक्ष छ। अन्य दोस्रो वादहरुमा संसारबाट मुक्ति नैं मोक्ष छ। [[लोकायत]]मा मोक्षलाई अस्वीकार गरे गएको छ।
==बौद्ध दर्शन==
बौद्ध दर्शनमा निर्वाणको कल्पना मोक्षका समानांतर नैं गरिएको छ। "निर्वाण"को अर्थ छ, बुझ जान। संक्षेपमा यसलाई चित्तनिरोधको स्थिति स्वीकार
==न्याय एवं वैशोषिक दर्शन==
Line ११ ⟶ १०:
==सांख्य दर्शन==
सांख्य योगमा "कैवल्य"लाई जीवनको परम लक्ष्य मानिएको छ। यो मोक्षका समान नैं छ। यो जसबाट मुक्त हुन्छ, उवसे प्रकृति र जुन मुक्त हुन्छ, उसलाई पुरूष स्वरूपबाट नैं असंग छ। कैवल्य उनको स्वभाव छ। प्रकृतिका संसर्गमा आन मा त्यो आफ्नो स्वरूपलाई भूल जान्छ। त्यो अहमबूद्धिका आए पछि संसारलाई सत्य मान लिँदछ। संसारका प्रति अनासक्ति भाव उत्पन्न गर्न को लागि मुुमुक्षलाई कठोर तप, नियम एवं संयमको पालन गर्न पर्दछ। यस कठोर साधनाका आठ अंग छन्, यम, नियम, आसन, प्राणायाम, प्रत्याहार, धारणा, ध्यान र समाधि। यस साधनाका माध्यमबाट तथा अहंभावबाट मुक्त हुन्छ। यहाँ मुक्त हुनेको अर्थ कुनै अन्य सत्ता, ईश्वर या ब्रह्मबाट संयोग छैन, बल्कि मोक्ष यहाँ वियोगको स्थिति छ। प्रवृतिबाट मुक्त भएर, परमशांतिको मनन करता भयो पुरूष आफ्नो असफलतालाई प्राप्त गरिलिन्छ। यस अवस्थामा साधक जीवन मुक्त हुन जान्छ। प्रकृतिबाट आफ्नो भिन्नतालाई समझते भएका त्यो रोग द्वेष इत्यादिबाट प्रभावित नहुनेछ। देह त्यागने पछि त्यो विदेह मुक्त हुन जानेछ । सांध्य ईश्वरमा विश्वास नकरता, किन भन्नुहोस् योग ईश्वर प्रणिधान या भक्तिलाई पनि मोक्षको साधन मान्दछ। तर यो श्रद्धालु अथवा अज्ञानीहरु को लागि स्वीकृत
==पूर्वमीमांसा==
Line २२ ⟶ २१:
विशिष्टाद्वैतमा ज्ञानको अपेक्षा भक्तिलाई प्रधान मानिएको छ। भक्तिका माध्यमबाट नारायणको सान्निध्य प्राप्त हुन्छ।
नारायणका संरक्षणमा नैं पूर्णमुक्ति र आनंदको प्राप्ति हुन्छ। यो सान्निध्य दुइ साधनहरुबाट प्राप्त गरे जान सक्छ। क्रमश: यसलाई भक्ति र प्रपत्ति भन्दछन्। प्रपत्तिको अर्थ छ ईश्वरको कृपामा पुर्ण विश्वास गरेर आत्मसमर्पण गर्न। यसले सहज नैं मोक्ष ला भ हुन्छ। रामानुजले भक्तिका अंतर्गत कर्मयोग एवं ज्ञानयोगलाई पनि गौण महत्व दिइएको छ । भक्तियोगमा ईश्वरको निरंतर चिंतन अनिवार्य
{{हिन्दू धर्म}}
|