"गुरुमुखी लिपि" का संशोधनहरू बिचको अन्तर

सा पंजाबलाई_सच्याउदै_पञ्जाबसँग
सा रोबोट : हिज्जे मिलाउँदै
पङ्क्ति ४:
गुरूमुखीको अर्थ छ गुरूहरूका मुखदेखि निस्केर भएको हो। अवश्य नैं यो शब्द ‘वाणी’को द्योतक रहेको थियो होला, किनभनें मुखदेखि लिपिको कुनै सम्बन्ध छैन। परन्तु वाणीदेखि चलेर त्यस वाणीका अक्षरहरूका लागि यो नाम रूढ भयो। यस प्रकार गुरूहरूले आफ्नो प्रभावदेखि पञ्जाबमा एउटा भारतीय लिपिलाई प्रचलित गरे। नत्र सिंधको जस्तो पञ्जाबमा पनि फारसी लिपिको प्रचलन हो रहने थियो र त्यही रहन सकथ्यो।
 
यस लिपिमा तीन स्वर र ३२ व्यंजन छन्। स्वरहरूका साथ मात्राहरू जो्डेर अन्य स्वर बनेको लाग्छ। यिनको नाम छन् उड्यो, आयो, इडयो, सासा, हाहा, कका, खखा इत्यादि। अंतिम अक्षर डाडा हो। छैटौंछैटौँ अक्षरदेखि कवर्ग आरम्भ हुन्छ र शेष अक्षरहरूको (व)सम्म त्यही क्रम छ जो देवनागरी वर्णमालामा छ। मात्राहरूका रूप र नाम यस प्रकार छन्। टका साथ (मुक्ता), टा (कन्ना), टि (स्यारी), टी (बिहारी), ट (ऐंक डे), ट (दुलैंकडे), टे (लावाँ), टै (दोलावाँ), (होडा), (कनौडा), (टिप्पी), ट: (बिदै)। यस वर्णमालामा प्राय: संयुक्त अक्षर छैनन्। यद्यपि अनेक संयुक्त ध्वनिहरू विद्यमान छन्।
 
==गुरूमुखी वर्णमाला==