"मिश्रित खेती" का संशोधनहरू बिचको अन्तर
Content deleted Content added
सा वि. म.: हिज्जे ठीक (-अगाडी +अगाडि) |
सा रोबोट : हिज्जे मिलाउँदै |
||
पङ्क्ति १२:
'''मिश्रित खेती''' (Mixed cropping)को मतलब एकै 'साथ खेतमा धेरै खेतिहरू उमारनु' हो।
आज यो आवश्यक छ कि हाम्रा किसान मिश्रित खेती गरुन। मिश्रित खेतीमा मनुष्य, पशु, वृक्ष र भूमि सबै एक सूत्रमा बाँधिन्छन्। सिंचाईको
जहां पानीको कमी हुँदैन, ती क्षेत्रहरूमा रुख बिरुवा लगाउने योजना यस प्रकार हुन सक्छ- खेतमा मेंडहरूको सहाराले पछिल्तिर, सिसौ जस्तै अग्ला काठको वृक्ष र बबूल, अगाडि तिर कलमी आँप, मेवा, अम्बा, कागति र सुन्तला जस्तै फलहरूको वृक्ष लगाउनु पर्छ। कृषक परिवारको लागि स्वादिष्ट साग-तरकारीको रूपमा काम आउनेवाला कटहरको पनि एक-दुइ वृक्ष उमार्न सकिन्छ। यि सबै वृक्षहरू साना खालका वृक्षहरू हुन्, यिनको छाया थोरै नै हुन्छ। यसैले खेतिलाई यिनिहरूबाट कुनै प्रकारको हानि पुग्दैन। दुइ वृक्ष यस्ता छन् जुन प्राचीन काल देखि नै भारतीहरूको ठूलो प्रिय रहेका छन्। घरको बगैचामा यिनी दुवै वृक्षहरूलाई लगाउन सबैले मन पराउँछन्। ती दुइ वृक्ष हुन्--बेल र अमला। बेलको फल पाचन-क्रिया, पेटको विकारहरू मा, विशेषगरेर अतिसार र संग्रहणी जस्तै रोगहरू मा, अति लाभदायक बुझिन्छ। अमलाको फलहरूमा विटामिन `सी' प्रचुर मात्रामा हुन्छ। अमलाको
==पशुहरूको बाडहरूमा वृक्ष लगाऔं==
भारतको पञ्जाब र राजस्थानमा किसानहरूले नजीकै आफ्नो पशुहरूको लागि सामान्यत:, एकदम ठूला-ठूला बाडा हुन्छन्। यिनी बाडाहरूमा पशुहरूलाई , विशेषगरेर भैंसहरूलाई, घामको गर्मी देखि बचाउनको लागि छायाको हुनु जरूरी छ। यसको लागि उनी बाडाहरूको अहातहरूमा शीघ्र उगने र बढ्ने वाला बकाइना जस्तै वृक्षहरूको कतारहरू लगाउन पर्छ। यिनको बीच-बीचमा शहतूतको वृक्ष उमार्नु पर्छ। पहिले तीन वर्षहरूमा यि वृक्षहरूको विशेष रूपले रेखदेख गर्नु पर्छ। पञ्जाबमा शहतूतको टहनिहरू देखि डालियां, टोकरे आदि तैयार गरिन्छन्, जुन सामान्यतया घरहरू र पशुहरूको बाडहरूमा काममा लयाइन्छ। बकाइनाको
==वृक्ष : अनेक उपयोग==
ईधनको काममा आउने वाला वृक्षहरू लगाउन पनि धेरै जरूरी छ। ईधनको कमीको कारण नै किसान आफ्नो पशुहरूको लगभग आधा गोबरका गुइठा बनाएर जलाउँछन्। यदि ईंधनको लागि पर्याप्त वृक्ष लगाउन पाइएमा त सारा गोबर मलको काम आउँछ। यति मात्र हैन, यिनीहरू वृक्ष भूमिको वायु र जलको
गांउको शामिलात भूमि, जुन पशुहरूलाई चराउनको लागि चरागाहको रूपमा काममा ल्याइन्छ, वृक्ष लगाउनको लागि सबै भन्दा राम्रो हुन्छ। पुरानी परती भूमिमा पनि, जुन खेतीको काममा ल्याइदैन, वृक्ष लगाउन सकिन्छ। वृक्ष लगाउन र उनको रेखदेखको सारा कार्य गाउँ विकास समितिको निगरानीमा पनि हुन सक्छ।
पङ्क्ति ४१:
====बाँस====
बाँसको रुख तलाउहरू र पोखरिको नजीकै लगाउन सकिन्छ। बाँस खेतीको लागि अनेक
====शहतूत====
पङ्क्ति ४७:
===देशी फलहरूको वृक्ष===
देशी आँप का राम्रा रसदार, फल दिने वाला उत्तम किसिमका लगाउन पर्छ। कलमी आँपहरूमा राम्रो महक र पतली गुठली वाला सफेदा, दसहरी, लंगडा, गुलाब जामुन र चौंसा जस्तो किसिमका रुख लगाउन सकिन्छ। जहाँ ७५ सेन्टिमिटर भन्दा अधिक वर्षा हुन्छ, कटहरको वृक्षहरूलाई त्यहाँ प्रधानता दिनु पर्छ। भारतको उत्तर प्रदेशमा अवधको एक लोकप्रिय वृक्ष छ। यसको फल र काठ दुवै नै राम्रो मानिन्छ। महुवाको वृक्ष साधारण ऊसर भूमिमा पनि उम्रिन सक्छ। जामुनको ठूलो फलहरू वाला किसिमका लगाउनु पर्छ। यो अक्सर बाढी आउने ठाउँमा जामुनको वृक्ष लगाउनु पर्छ। इमलीको वृक्षले खानको लागि काम लाग्ने वाला फलियां मिल्छ। यसको
===चाराको लागि वृक्ष लगाऔं===
जाडोको महीनाहरूमा जब घास रहँदैन, तब चारा प्रदान गर्ने वाला
बेकार रहेका भूमि र वनहरूमा बेर र शहतूत जस्तै जंगली फलहरू वाला वृक्ष अधिक भन्दा अधिक संख्यामा उमार्न सकिन्छ। बेर का अनेक किसिमहरू छन्। तिनमा धेरै प्रकार का स्वादिष्ट फल पनि मिल्छन जसलाई ताजा पनि खान सकिन्छ र सुकाएर पनि राख्न सकिन्छ। बेल चाराको लागि पनि एक उत्तम रुख हो। यसको पातहरू बाख्राहरू र भैसिहरूलाई ख्वाइन्छ। यो एक अति सुदृढ वृक्ष हो। सुकेको र तुषारपातले यसलाई कुनै हानि पुर्याउँदैन। ऊजाड क्षेत्रहरूको लागि, जहाँ वर्षा कम हुन्छ, यो एक आदर्श वृक्ष हो। भारतमा कृषि विभागले सामाजिक वनारोपणको एक योजना बनाएको छ। यसको अन्तर्गत प्रति हेक्टर एक हजार रूपैयाँको केन्द्रीय सहायता दिने व्यवस्था छ। यस कामको लागि राज्य सरकारहरूले पनि सहायता गर्छं। सामाजिक वनारोपणको योजना तथा परती भूमिमा वनारोपण अथवा उपेक्षित वनहरूमा फेरि देखि वृक्षरोपणको योजनाको अन्तर्गत बबूल या चारा का वृक्ष या अन्य रुख लगाउनु पर्छ। यस समय केन्द्र द्धारा प्रयोजित ९ क्षेत्रिय वन योजनाहरूमा काम चलि रहेको छ। यसको अन्तर्गत परती भूमि र जनजातीय भूमिमा वृक्षारोपण
===मरुभूमिको रोकथाम===
मरुभूमिको बढाव रोक्नलाईवृक्षको भूमिका पनि कम
|