"कर्म" का संशोधनहरू बिचको अन्तर
Content deleted Content added
सा स्वचालित हिज्जे सम्पादन, replaced: । → । (2), को → को (56), मा → मा (3), संग → सँग (3), हरु → हरू (19) |
सा spelling check, replaced: → (4) |
||
पङ्क्ति ५:
<includeonly>क्रिया र फलको सम्बन्ध [[कार्य-कारण-भाव]]को अटूट नियममा आधारित हो। यदि कारण विद्यमान हो त कार्य अवश्य हुनेछ। यो प्राकृतिक नियम आचरणको क्षेत्रमा पनि सत्य हो। अत: भनिन्छ कि क्रियाको कर्ता फलको अवश्य भोक्ता हुन्छ। बौद्धोंले कर्ताको क्षणिक माना हो तर यस नियमको चरितार्थ गर्नको लागि उनी क्षणसंतानमा एक प्रकारको एकरूपता मानते भएका भन्छन्ं कि एक व्यक्तिको संतान दोस्रो व्यक्तिको संतान से भिन्न हो। क्षणभेद होने भन्दा पनि व्यक्तित्वमा भेद हुँदैन; अत: व्यक्ति पूर्वनिष्पादित क्रियाको उत्तर कालमा भोग करता नै हो। यिद हामी यो न मानें त भन्न पडेगा कि कुनै दोस्रोको द्वाराको गई क्रियाको फलको कुनै दोस्रो भोगता हो जुन तर्क विरुद्ध हो। यदि यस नियममा पूर्ण आस्था हो त तर्क हामीलाई यसको एक अन्य निष्कर्षको पनि स्वीकार गर्नको लागि बाध्य गर्छ। यदि सबै क्रियाओंको फल भोगना पर्दछ त उनी क्रियाओंको के हुनेछ जसको फल भोगनेको पहिले नै कर्ता मरछ? या त हामीलाई कर्मको सिद्धांतलाई छोडन हुनेछ या फिर, मानना हुनेछ कि कर्ता हैन मरता, त्यो केवल शरीरको बदल दिइन्छ। भारतीय विचारकोंले एक स्वर से दोस्रो पक्ष नै स्वीकार गरेको छ। उनी भन्छन्ं कि मरन शरीरको स्वाभाविक कर्म हो, तर भोगको लागि यो आवश्यक छैन कि त्यहि शरीर भोगे जसले क्रियाको हो। भोक्ता अलग हो र त्यो कर्मफलको भोग गर्नको लागि दोस्रो शरीर धारण गर्छ। यसैको पुनर्जन्मवाद भन्छन्ं। मृत्यु शरीरको आनुषंगिक स्वाभाविक क्रिया हो जसको कर्ममा कुनै प्रभाव हुँदैन। अत: कर्मको सिद्धांतलाई पुनर्जन्म से अलग गरेर हैन राखयो जा सकता।
इतना नै हैन, जब क्रियाको सम्बन्ध फलभोग सँग मानिन्छ तब यो पनि मानना पडेगा कि भोग-जो शुभ अशुभ कर्महरूको अनुसार सुखमय या दु:खमय हुन्छ-अवश्यंभावी हो। उससे बचा हैन जा सकता, न त उनलाई बदला जान सक्छ। फलको क्षयको एकमात्र उपाय हो उनलाई भोग
पहिले भनाइएको छ कि मन:प्रेरणा कर्मको आवश्यक उपकरण हो। मन:-प्रेरणाको शुभ या अशुभ हुन बाट नै कर्म शुभ या अशुभ हाता हो। डाक्टर रोगीको भलाईको लागि उनको चीरफाड गर्छ। यदि यस चीरफाड से रोगीको कष्ट हुन्छ त डाक्टर उनको उत्तरदायी छैन। डाक्टर शुभ कर्म गरेर रहेको छ। अत: दु:ख, जुन अशुभ मन:प्ररेणा सेको गई क्रियाको फल हो, त्यतिखेर टाढा हुन सक्छ जब मनको अशुभ प्रभावों से बचाया जाए। सर्वदा शुभ कर्म गर्न सर्वदा शुभ सोचने देखि नै हुन सक्छ। कष्टको बचनेको यही एक उपाय हो। तर शुभ कर्म गर्नवालाहरू व्यक्तिको फलभोगको लागि जन्म
क्या शुभाशुभ परित्याग संभव छ? शरीर रहते यो संभव हैन मालूम होता।मा एक उपाय हो। मनको शोधन से यो सिद्ध हुन सक्छ। यदि मनमा कुनै फलको आकांक्षाको बिना, परेलि उठन गिरने जस्तै, सारी क्रियाएँ स्वाभाविक रूपबाटको जाएँ त उनसे शुभ अशुभ फल उत्पन्न हुनेछैनन् र जन्म मृत्यु भन्दा पनि छुटकारा मिल जाएगा। निष्काम कर्मको यही आदर्श हो। यसको विपरीत सारा कर्म-जो शुभ अशुभ हुन्छन्-सकाम कर्म हों र उनी बंधनको कारण हों।
पङ्क्ति १३:
कर्मको यस सिद्धान्त सँग [[स्वर्ग]]-[[नरक]]को कल्पनाएँ पनि जुडी छन्। शुभ कर्महरूको परिणामस्वरूप सकल सुखों से पूर्ण स्वर्गको प्राप्ति हुन्छ। यसको विपरीत नरकको प्राप्ति हुन्छ। स्वर्ग नरकमा पनि शुभ अशुभ कर्मको मात्राको अनुसार अनेक स्तर माने गए छन्, जस्तै पृथ्वीमा अनेक स्तर हों। कर्मको सिद्धांतलाई माननेमा स्वर्ग नरकको कल्पनाको पनि मानना आवश्यक हुन्छ।
जसलाई हामी शुभ कर्म भन्छन्ं उनी पुण्य तथ अशुर्भ कर्म पाप कहलाते छन्। पुण्य र पाप मुख्यत: क्रियाको फलको बोध
==बाहिरी कडिहरू==
|