"असमिया भाषा" का संशोधनहरू बिचको अन्तर

'''असमिया''' [[भारत]]का [[असम]] [[प्रान्त]]मा बोलिने प्रमुख भाषा हो। [[भाषाई परिवार]]को दृष्टिबाट यसको सम्बन्ध [[आर्य भाषा]] परिवारबाट छ र [[बांग्ला]], [[मैथिली]], [[उडिया]] र [[नेपाली]]बाट यसको निकटको सम्बन्ध छ। यद्यपि असमिया भाषाको उत्पत्ति सत्रहऔं शताब्दीबाट मानी जान्छ तर साहित्यिक अभिरुचीहरुकोअभिरुचिहरुको प्रदर्शन तेरहऔं शताब्दीमा [[रुद्र कांडाली]]का [[द्रोण पर्व]] ([[महाभारत]]) तथा [[माधव कांडाली]]का [[रामायण]]बाट प्रारंभप्रारम्भ भयो। वैष्णवी आंदोलनले प्रांतीय साहित्यलाई बल दियो। [[शंेर देव]] (१४४९-१५६८)ले आफ्नो लामो जीवन-यात्रामा यस आंदोलनलाई स्वरचित काव्य, नाट्य तथा गीतहरुबाट जीवित राखयो।

असमियाको पारंपरिक कविता उच्चवर्गसम्म नैं सीमित थियो। [[भर्तृदेव]] (१५५८-१६३८)ले असमिया गद्य साहित्यलाई सुगठित रूप प्रदान गरे। [[दामोदर देव]]ले प्रमुख जीवनियाउँ लेखीं। [[पुरुषोत्तम ठाकुर]]ले [[व्याकरण]]मा काम गरे। अठारहवी शतीका तीन दशकसम्म साहित्यमा विशेष परिवर्तन देखाई नदिए। उसपछि चालीस वर्षहरुसम्म असमिया साहित्यमा [[बांग्ला]]को वर्चस्व बनिरह्यो। असमियालाई जीवन प्रदान गर्नमा [[चंद्र कुमार अग्रवाला]] (१८५८-१९३८), [[लक्ष्मीनाथ बेजबरुआ]] (१८६७-१८३८), तथा [[हेमचंद्र गोस्वामी]] (१८७२-१९२८)को योगदान रहयो। असमियामा छायावादी आंदोलनआन्दोलन छेडने मासिक पत्रिका [[जोनाकी]]को प्रारंभप्रारम्भ इनै मानिसहरुले गरेका थिए। उन्नाइसौं शताब्दीका उपन्यासकार [[पद्मनाभ गोहेन बरुआ]] र [[रजनीकंत बार्दोलोई]]ले ऐतिहासिक उपन्यास लेखहरु। सामाजिक उपन्यासका क्षेत्रमा [[देवाचंद्र तालुकदार]] तथा [[बीना बरुआ]]को नाम प्रमुखताबाट आउँछ। स्वतन्त्रता प्राप्ति पछि [[बिरेन्द्र कुमार भट्टाचार्य]]लाई [[मृत्युंजय (उपन्यास)|मृत्यंजय]] उपन्यास कोउपन्यासको लागि [[ज्ञानपीठ पुरस्कार]]बाट सम्मानित गरियो। यस भाषामा क्षेत्रीय तथा जीवनी रूपमा पनि धेरै उपन्यास लेखहरु गए छन्। ४०ाउं तथा ५०औं दशकका कविताहरु तथा गद्य मार्क्सवादी विचारधाराबाट पनि प्रभावित देखिन्छ।