"भीमबहादुर थापा" का संशोधनहरू बिचको अन्तर

भोक लाग्दा गाँस पाइँदैनथ्यो । थकाइ लाग्दा बास पाइँदैनथ्यो । तिर्खा लाग्दा पानी पाइँदैनथ्यो । जुद्धशमशेरले बि्रटिस सरकारलाई सहयोगस्वरूप पठाएका कालीबहादुर पल्टनका १२/१३ सिपाहीहरूले धेरै छाक खान नपाएर आफ्नै बुट पानीमा भिजाएर पेट शान्त पार्ने कोसिस गरेको पनि उनले देखेका छन् । त्यसभन्दा पनि बीभत्स दृश्य उनले देखेका छन् । उनकै पल्टनमा सामेल नेपाली सिपाहीहरूमध्ये दुई जनाको गोली लागेर पेटबाट भलभली रगत बग्न थाल्यो । उनीहरूलाई उपचारको कुनै प्रबन्ध मिलाउन सकिने अवस्था थिएन । अनि उनले बाध्यतावश आँखा चिम्लेर छातीमा गोली ठोके । तिनीहरूलाई मोक्षको बाटोमा डोर्याए । "घाइतेलाई जिउँदो नछाड्नु भन्ने आदेश थियो, बाध्य भएर मार्नुपर्‍यो ।" सायद यो उनको पल्टने जीवनको सबैभन्दा त्रासद घटना थियो ।

 

 

नखाऊँ भने फेर िगाईभैँसी चराउन जान सक्ने कुरा थिएन । त्यसैले नहुनु मामाभन्दा कानु मामा बेस भनेर चित्त बुझाए । त्यसबेलाको जमाना सस्तो थियो । पाँच रुपियाँले गाँस-बासको राम्रै जोहो हुन्थ्यो । प्रतिमहिना चार रुपियाँ जोगाएर घर पठाउँथे ।