"कर्म" का संशोधनहरू बिचको अन्तर

सा Bhawani Gautam (वार्तालाप)द्वारा RajeshBotद्वारा गरिएको पछिल्लो संशोधनतर्फ उ
अशुद्ध शव्दहरु सुधार्ने कार्य(correction work), replaced: हैन होता → हुँदैन (3), removed: {{हिन्दीबाट अनुवा using AWB (7794)
पङ्क्ति १:
 
{{हिन्दीबाट अनुवादित}}
साधारण बोलचालको भाषामा '''कर्म'''को अर्थ हुन्छ 'क्रिया' । [[व्याकरण]]मा क्रिया भन्नाले निष्पाद्यमान फलको आश्रयलाई कर्म भन्छन्। "राम घर जान्छ' यस उदाहरणमा "घर" गमन क्रियाको फलको आश्रय हुने नाताले "जानु क्रिया'लाई कर्म मानिन्छ।
 
[[दर्शन]]मा '''कर्म''' एक विशेष अर्थमा प्रयुक्त हुन्छ। जे पनि मनुष्यले गर्छ जसबाट कुनै फल उत्पन्न हुन्छ। यो फल शुभ, अशुभ अथवा दुवैभन्दा भिन्न हुन्छ। फलको यो रूप क्रिया द्वारा स्थिर हुन्छ। [[दान]] शुभ कर्म हो र हिंसा अशुभ कर्म हो। यहाँ कर्म शब्द क्रिया र फल दुवैको लागि प्रयुक्त हुन्छ्स्। यो कुरा यस भावनामा आधारित छ कि क्रिया सर्वदा फल संग संलग्न हुन्छ। क्रियाबाट फल अवश्य उत्पन्न हुन्छ। यहाँ ध्यान राख्नु पर्छ कि शरीरका स्वाभाविक क्रियाहरु यसमा समावेश छैनन्। आँखाका पलकहरु उठ्नु, बन्द हुनु (आँखा झिम्क्याउनु) पनि क्रिया हो, तर यसले फल उत्पन्न हुँदैन। दर्शनको सीमामा यस प्रकारको क्रियाको कुनै महत्व यसैले छैन कि त्यो क्रिया मनद्वारा प्रेरित हुँदैन। उक्त सामान्य नियम मनद्वारा प्रेरित क्रियाहरुमा नै लागू हुन्छ। जानेर कसैलाई दान दिनु अथवा कुनैको वध गर्नु नै सार्थक हो। तर अनजानमा कसैलाई उपकार गर्न अथवा कसैलाई हानि पुर्‍याउनु के कर्म को उक्तपरिधिमा आउँदैन? कानूनमा भनिन्छ कि नियमको अज्ञानतामा मनुष्यलाई क्रियाको फलबाट बचाउन सकिंदैन। [[गीता]]मा पनि भनिएको कि कर्मका शुभ अशुभ फललाई अवश्य भोग्नु पर्दछ, त्यसबाट छुटकारा मिल्दैन। यस स्थितिमा जानी नजानी गरेका क्रियाका शुभ वा अशुभ फल हुन्छन् नैं। अनजानमा गरेका क्रियाहरुको बारेमा केवल यति नै भनिन्छ कि अज्ञान कर्ताको दोष हो र त्यस दोषको लागि कर्ता नै उत्तरदायी हुन्छ। कर्ताको क्रियामा प्रवृत्त हुन अघि पहिला क्रियासित सम्बन्धित सबै कुराहरुको पता लगाउनु पर्छ। स्वाभाविक क्रियाहरुसित अज्ञानमा गरेका क्रियाहरुमा भेद केवल यति हो कि स्वाभाविक क्रियाहरु बिना मनको सहायताले आफै हुन्छन् अनि अज्ञानप्रेरित क्रियाहरु आफै हुँदैनन् यसमा मनको हात हुन्छ। नचाहे पनि आँखा झिम्कन्छ, तर नचाही भएका अज्ञानमा कुनै क्रिया गर्न सकिन्न। क्रियाको परिणाम क्रियाको उद्देश्य भन्दा भिन्न हुन्छ, फेरि पनि यो आवश्यक हुँदैन कि क्रिया गरियोस्। अत: कर्मको परिधिमा ती क्रियाहरु र फल आउँछन् जुन स्वाभाविक क्रियाहरु भन्दा भिन्न हुन्छन्।
 
<includeonly>क्रिया र फलको संबंध [[कार्य-कारण-भाव]] को अटूट नियममा आधारित हो। यदि कारण विद्यमान हो त कार्य अवश्य हुनेछ। यो प्राकृतिक नियम आचरण को क्षेत्रमा पनि सत्य हो। अत: भनिन्छ कि क्रियाको कर्ता फलको अवश्य भोक्ता हुन्छ। बौद्धोंले कर्ता को क्षणिक माना हो तर यस नियम को चरितार्थ गर्नको लागि उनी क्षणसंतानमा एक प्रकार को एकरूपता मानते भएका भन्छन्ं कि एक व्यक्ति को संतान दोश्रो व्यक्ति को संतान से भिन्न हो। क्षणभेद होने भन्दा पनि व्यक्तित्वमा भेद हैन होताहुँदैन; अत: व्यक्ति पूर्वनिष्पादित क्रियाको उत्तर कालमा भोग करता नै हो। यिद हामी यो न मानें त भन्न पडेगा कि कुनै दोश्रो को द्वारा को गई क्रियाको फलको कुनै दोश्रो भोगता हो जुन तर्क विरुद्ध हो। यदि यस नियममा पूर्ण आस्था हो त तर्क हामीलाई यसको एक अन्य निष्कर्ष को पनि स्वीकार गर्नको लागि बाध्य गर्छ। यदि सबै क्रियाओंको फल भोगना पर्दछ त उनि क्रियाओंको के हुनेछ जसको फल भोगने को पहिले नै कर्ता मरछ? या त हामीलाई कर्म को सिद्धांतलाई छोडन हुनेछ या फिर, मानना हुनेछ कि कर्ता हैन मरता, त्यो केवल शरीर को बदल दिइन्छ। भारतीय विचारकोंले एक स्वर से दोश्रो पक्ष नै स्वीकार गरेको छ। उनी भन्छन्ं कि मरन शरीरको स्वाभाविक कर्म हो, तर भोग को लागि यो आवश्यक छैन कि त्यहि शरीर भोगे जसले क्रिया को हो। भोक्ता अलग हो र त्यो कर्मफलको भोग गर्नको लागि दोश्रो शरीर धारण गर्छ। यसै को पुनर्जन्मवाद भन्छन्ं। मृत्यु शरीर को आनुषंगिक स्वाभाविक क्रिया हो जसको कर्ममा कुनै प्रभाव हैन होता।हुँदैन। अत: कर्म को सिद्धांतलाई पुनर्जन्म से अलग गरेर हैन राखयो जा सकता।
 
इतना नै हैन, जब क्रियाको संबंध फलभोग संग मानिन्छ तब यो पनि मानना पडेगा कि भोग-जो शुभ अशुभ कर्महरु को अनुसार सुखमय या दु:खमय हुन्छ-अवश्यंभावी हो। उससे बचा हैन जा सकता, न त उनलाई बदला जान सक्छ। फल को क्षयको एकमात्र उपाय हो उनलाई भोग लिन। यस जन्ममा प्राणी जस्तो हो उनको पूर्व जन्मों को क्रियाओंको फल मात्र हो। फल एक शक्ति हो जुन जीवन को स्थिति को नियन्त्रित गर्छ। यस शक्तिको पुंज पनि कर्म भनिन्छ र केहि मान्छे यसलाई भाग्य या नियति पनि भन्छन्ं। नियतिवादमा मानिएको छ कि प्राणी नियति से नियन्त्रित अत: परवश हो। त्यो स्वयं केहि हैन करता। तर पूर्वजन्मों को क्रियाको फल भोगने को वाहेक त्यो यस जन्ममा स्वतन्त्र कर्ता पनि हो, अत: पूर्व कर्महरुलाई भोगने संग नै त्यो भविष्य को लागि कर्म गर्छ। इसीमा उनको स्वातंत््रय हो। आचार को लागि स्वतन्त्रता परमावश्यक हो र प्राय: सबै भारतीय दार्शनिक यसलाई मानते छन्। क्रिया, क्रियाफल तथा क्रियाफलको समूह, जसलाई अदृष्ट पनि भन्छन्ं, भारतीय दर्शनमा कर्म शब्दबाट अभिहित हुन्छ।
पङ्क्ति १४:
कर्म को यस सिद्धांत संग [[स्वर्ग]]-[[नरक]] को कल्पनाएँ पनि जुडी छन्। शुभ कर्महरु को परिणामस्वरूप सकल सुखों से पूर्ण स्वर्ग को प्राप्ति हुन्छ। यसको विपरीत नरक को प्राप्ति हुन्छ। स्वर्ग नरकमा पनि शुभ अशुभ कर्म को मात्रा को अनुसार अनेक स्तर माने गए छन्, जस्तै पृथ्वी मा अनेक स्तर हों। कर्म को सिद्धांतलाई मानने मा स्वर्ग नरक को कल्पना को पनि मानना आवश्यक हुन्छ।
 
जसलाई हामी शुभ कर्म भन्छन्ं उनी पुण्य तथ अशुर्भ कर्म पाप कहलाते छन्। पुण्य र पाप मुख्यत: क्रिया को फलको बोध गराछन। यो कर्म तीन प्रकार को हाते छन्। नित्यकर्म उनी हैं जुन न गरे पछि पाप उत्पन्न गर्छन्, तर गरे पछि केहि पनि हैन उत्पन्न करते। नैमित्तिक कर्म गर्न से पुण्य तथा न गर्न से पाप हुन्छ। काम्य कर्म कामना से गरे जान्छन् अत: उनको गर्न से फल को सिद्धि हुन्छ। न गर्न भन्दा केहि पनि हैन होता।हुँदैन। चूँकि तिनै कर्महरुमा यो उद्देश्य छिपा हो कि पुण्य अर्जित गरे जाए, पाप भन्दा टाढा रहयो जाए, अत: यो सबै कर्म मन:प्रेरित छन्। जन्म से छुटकारा पानको लागि नित्य, नैमित्तिक र काम्य कर्महरुको परित्याग अत्यन्त आवश्यक मानिएको छ।</includeonly>
 
==बाहिरी कडिहरु==
"https://ne.wikipedia.org/wiki/कर्म" बाट अनुप्रेषित