"तिर्यक कारक" का संशोधनहरू बिचको अन्तर

भाषाको मानक रूपबारे चर्चा गर्दा मूलतः लेख्य रूपकै चर्चा हुन्छ। अहिले जुन किसिमको नेपाली भाषा बोलिँदैछ त्यसको रूप हेर्दा कथ्यमा मानक अब सम्भव छैन भन्ने अनुभव हुन्छ। मूलतः नेपाली जाति विभिन्न उपजातिहरू मिलेर बनेको एउटा ठुलो समूह/जाति हो। यहाँ आआफ्नै उपजातीय संस्कार र संस्कृतिबाट आएका ससाना उपजातिहरू छन्। उनीहरूको उच्चारण, शब्द प्रयोग भिन्न छन्। त्यसका साथै स्थान, परिवेश, समय र धार्मिक मान्यताहरूका आधारमा पनि भाषाको कथ्य रूपमा भिन्नता रहेको हुन्छ। प्राज्ञिक लेखन, औपचारिक लेखन, प्रभावकारी लेखनमा भने भाषाको मानक रूप हुनु पर्छ भन्ने अडान रहेकै छ तर प्राज्ञिक वा औपचारिक लेखनमा पनि हाम्रो एकरूपता छैन। हिज्जेको एक रूपताबारे हाम्रो प्रयास चलिरहेको छ तर विडम्बना के छ भने प्राज्ञिका लेखन र औपचारिक लेखनमा पनि लिङ्ग, वचन, कारक, वाच्य, सङ्गति आदि लथालिङ्गै पाइन्छन्। हामी राम्रा र ठुला ठुला समालोचना वा लेखहरू लेख्छौँ तर भाषा विचार गर्दैनौँ। कुरा राख्छौँ तर कुरा राख्ने भाषा ठिक हुँदैन। यी त भए ठुला कुरा, सानो कुरो के छ भने हामीले कथ्य अनि लेख्य दुवै तहमा तिर्यक् रूप/कारक-लाई ध्यान दिन छाड्यौँ। धेरै लेखहरूमा तिर्यक् रूप/कारक विचार नगरी लेखिएको पाइन्छ। शिक्षक-प्राध्यापक, समालोचक, सम्पादक सबैले नै तिर्यक् रूपबारे विचार गरेको देखिँदैन। पुराना मानिसहरू र भाषाबारे सचेत व्यक्तिहरूले तिर्यक् रूप विचार गरेर नै बोल्छन्। तिर्यक् रूप हिज्जे होइन, यो भाषाको प्राकृतिक नियम हो। भाषामा स्वतः तिर्यक्‌को सङ्गति आउँदछ। त्यसैले पहिले भाषाको प्रकृति बुझ्नु र बिचार्नु आवश्यक छ। तिर्यक् रूप ठिक छैन भने पाठकलाई लेख पढ्न झिँजो लाग्छ।