तमिल साहित्य

तमिल साहित्य दुई हजार वर्षभन्दा लामो परम्पराबाट आएका साहित्यिक कृतिहरूको सङ्ग्रह समावेश छ। सबैभन्दा पुराना विद्यमान कार्यहरूले परिपक्वताका सङ्केतहरू देखाउँछन् जसले विकासको अझ लामो अवधिलाई सङ्केत गर्दछ। तमिल साहित्यमा योगदान गर्नेहरू मुख्यतया दक्षिण भारतका तमिल मानिसहरू हुन्, जसमा अहिले तमिलनाडु, केरल, श्रीलङ्काली तमिल, साथै तमिल प्रवास समावेश छन्।

अगस्त्य ऋषि जसले मदुरैमा पहिलो तमिल सङ्गमको अध्यक्षता गरेका थिए

१९औँ शताब्दीको उत्तरार्धदेखि तमिल साहित्यको पुनरुत्थान भयो जब धार्मिक र दार्शनिक प्रकृतिका कृतिहरू यस्तो शैलीमा लेखिएका थिए जसले सामान्य मानिसहरूलाई आनन्द लिन सजिलो बनायो। आधुनिक तमिल साहित्यिक आन्दोलन बहुआयामिक भारतीय राष्ट्रवादी कवि र लेखक सुब्रह्मण्य भारतीबाट सुरु भयो र चाँडै धेरै मानिसहरूले अनुसरण गरे जसले साहित्यको शक्तिलाई जनतालाई प्रभाव पार्न थाले। साक्षरताको वृद्धिसँगै तमिल गद्य फस्टाउन र परिपक्व हुन थाल्यो। छोटो कथा र उपन्यासहरू देखा पर्न थाले। आधुनिक तमिल साहित्यिक आलोचना पनि विकसित भयो। तमिल चलचित्र लोकप्रियताले तमिल साहित्यसँग पनि केही पारस्परिक रूपमा समृद्ध तरिकामा अन्तरक्रिया गरेको छ।

सङ्गम युग

तमिल किंवदन्तीहरू यी लगातार तीनवटा काव्य सभाहरूमा रचना गरिएको थियो (सङ्गम) जुन प्राचीन समयमा भारतदक्षिणमा टाढा अहिले लोप भएको महाद्वीप आयोजित गरिएको थियो। व्याकरणका पुस्तकहरू प्रायः लामो समयसम्म साहित्यको अस्तित्वपछि लेखिएका हुनाले तोलकाप्पियम पहिले नै धेरै मात्रामा साहित्यहरू लेखिएका हुन सक्छन्। तमिल परम्पराले बाह्र हजार वर्षभन्दा पुरानो सबैभन्दा पुरानो सङ्गम कविता भएको दाबी गरेको छ। आधुनिक भाषिक विद्वत्ताले कविताहरूलाई ईसापूर्व तेस्रो शताब्दी र इस्वी संवत् दोस्रो शताब्दीको बिचमा राख्छ।

सङ्गम युगलाई तमिल मानिसहरू तमिल भाषा स्वर्ण युग मान्छन्। यो त्यो अवधि थियो जब तमिल देशमा तीन 'मुकुटधारी राजा'-चेर, पाण्ड्य र चोलहरू शासन थियो। कुनै ठुलो बाह्य खतरा बिना भूमि शान्त थियो। अशोक विजयले तमिल भूमिमा कुनै प्रभाव पारेको थिएन र मानिसहरू साहित्यिक कार्यहरूमा संलग्न हुन सक्षम थिए। कविहरूको आफ्ना शासकहरुसँग पछिको समयमा कल्पना गर्न सकिने भन्दा धेरै अनौपचारिक सम्बन्ध थियो। जब तिनीहरू सिधा र साँघुरोबाट घुम्छन् भनेर थाहा हुन्छ तिनीहरूले चिडाउन सक्छन्। सङ्गम युगको कविताको महानतालाई यसको प्राचीनताका लागि होइन, तर तिनीहरूका पुर्खाहरूले व्यवस्थित रूपमा आवास र समाजको साहित्यिक खोज र तार्किक वर्गीकरणमा संलग्न थिए भन्ने तथ्यको कारणले गर्दा घरेलू वा अन्यत्रका उदाहरणहरूबाट थोरै मात्र आकर्षित गर्न सकिन्छ।

मध्यकालीन साहित्य

मध्ययुगीन काल शाही चोलहरू अवधि थियो जब सम्पूर्ण दक्षिण भारत एउटै प्रशासनको अधीनमा थियो। 11औँ र 13औँ शताब्दीको बिचको अवधि, जसमा चोल शक्ति चरम सीमामा थियो, त्यहाँ तुलनात्मक रूपमा थोरै विदेशी आक्रमणहरू थिए र तमिल जनताको जीवन शान्ति र समृद्धिको थियो। चोलहरूले दक्षिण भारत, श्रीलङ्काको अधिकांश भागमा शासन गरे अनि दक्षिणपूर्व एसियाका राज्यहरुसँग व्यापार गरे, यसले मानिसहरूलाई आफ्नैभन्दा बाहिरका संस्कृतिहरुसँग अन्तरक्रिया गर्ने अवसर पनि प्रदान गऱ्यो। चोलहरूले धेरै मन्दिरहरू निर्माण गरे, मुख्यतया आफ्ना प्रिय भगवान शिवका लागि, र यी धेरै भजनहरूमा मनाइन्थ्यो।

कुलोथुङ्गा चोल प्रथम कलिङ्ग भएका दुई आक्रमणहरूको अर्ध-ऐतिहासिक विवरण, जयमकोन्डरको कलिङ्गट्टुपरणी जस्ता जीवनी र राजनीतिक कृतिहरू थिए। जयमकोण्डर चोल दरबारका कवि-प्रसिद्ध थिए र उनको काम कविहरूले तथ्य र कल्पना बीचको सन्तुलनको राम्रो उदाहरण हो। कम्बरका निकट समकालीन ओट्टाकुट्टनले विक्रम चोल, कुलोथुङ्गा चोल द्वितीय र राजराज चोल द्वितीयमाथि तिनवटा उलाहरू लेखे।